Platja d'Aro ● Badalona ● Barcelona ● Grenada
L'Alfàs del Pi ● Benidorm ● Altea ● Alicante
kliknij w zdjęcie aby je powiększyć
Platja d'Aro - Costa Brava
Camping Internacional de Calonge
Camping Internacional de Calonge
Camping Internacional de Calonge
Camping Internacional de Calonge
Camping Internacional de Calonge
Camping Internacional de Calonge
Camping Internacional de Calonge
Camping Internacional de Calonge
Camping Internacional de Calonge
Cala del Pi
Cala del Pi
Cala del Pi
Cala del Pi
Cala del Pi
Camping Internacional de Calonge
Camping Internacional de Calonge
Churros
Churros to tradycyjny hiszpański smakołyk w postaci "pręcików" smażonych w tłuszczu z ciasta parzonego, wyciskanego za pomocą szprycy lub rękawa cukierniczego
Casa Vicens
Casa Vicens to niezwykła i oryginalna kamienica zaprojektowana przez mistrza Antoniego Gaudiego. Znajduje się w dzielnicy Gracia, nieznacznie oddalonej od ścisłego centrum miasta. Jej gruntowny remont trwał około dwa lata (od 2015), a nadzorował go historyk architektury Jordi Falgas. Podczas przeprowadzonych prac został m.in. przywrócony pierwotny rozkład pokoi, który został zmieniony przez poprzednich właścicieli. Przeprowadzono również prace w ogrodzie gdzie teraz znajduje się m.in. mała kawiarnia. Gaudi zaprojektował tą kamienicę dla barcelońskiego handlowca, ceglarza i glazurnika Manuela Vicensa. Miała to być letnia rezydencja dla jego rodziny. Miejsce, w którym miała stanąć, wówczas znajdowało się na obrzeżach miasta. Obecnie Gracia to niezwykle popularna dzielnica Barcelony. Prace rozpoczęły się w 1883 roku, a zakończone zostały w 1885. Antoni zatem miał wtedy trzydzieści jeden lat i można powiedzieć, że było to jego pierwsze dzieło, którym niejako manifestował swój własny styl. Oficjalnym hasłem muzeum jest zresztą „Casa Vicens – pierwszy dom Gaudiego”. Budynek wzniesiony jest niby w tradycyjnym, katalońskim stylu, ale wiele elementów (zarówno z zewnątrz, jak i w środku), nawiązuje do architektury mauretańskiej. Z zewnątrz, u szczytu, uwagę przykuwają ceglaste ściany, zakończone w wielu miejscach wieżyczkami. Ściany w niższej kondygnacji pokryte są kamieniem w kolorze olchy. Nie brakuje też charakterystycznych dla artysty ceramicznych kolorowych płytek, którymi ozdobiona jest cała kamienica. Jeżeli z zewnątrz budzi w was jeszcze niewielkie wątpliwości co do geniuszu artysty, wnętrze je rozwieje. Jest oszałamiająco piękna! Tak jak i w pozostałych budynkach artysty, w Casa Vicens praktycznie w każdym zakamarku można dostrzec wpływ natury. Na tarasie na dachu są charakterystyczne dla Gaudiego nietypowe kominy. Warto też zwrócić uwagę na niezwykłe balkony i ogrodzenie otaczające posesję. Losy domu były różne, przechodził w różne ręce, był rozbudowywany, dzielony etc. Niestety remont z 1925 roku pozbawił kamienicę w górnej kondygnacji oryginalnych dekoracji. Teraz mieści się tam winda i część wystawowa muzeum. Jest on jednym z 8 budynków w Barcelonie, który w 2005 roku znalazł się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Wcześniej, bo już w 1969 roku, został uznany za zabytek historyczno - artystyczny, a w 1993 jako zabytek o znaczeniu narodowym
Casa Vicens
Casa Vicens
Casa Vicens
Casa Vicens
Casa Vicens
Casa Vicens
Casa Vicens
Casa Vicens
Casa Vicens
Casa Vicens
Casa Vicens
Casa Vicens
Casa Vicens
ur. 25 czerwca 1852 w Reus, zm. 10 czerwca 1926 w Barcelonie
Urodził się w Reus koło Tarragony (Katalonia). Pochodził z wielodzietnej rodziny kotlarskiej. Jego pełne imię i nazwisko brzmi Antoni Plàcid Guillem Gaudí i Cornet, jednak szerzej znany jest krócej jako Antonio Gaudí (z hiszpańską wersją imienia) lub po prostu Gaudí. W dzieciństwie był chorowity, przez co rzadko opuszczał dom. Przypuszcza się, że w tym okresie wyrobił sobie niespotykaną wyobraźnię, co pozwoliło mu potem stwarzać przełomowe projekty w architekturze. Choroby dzieciństwa zadecydowały też o jego późniejszym wegetariańskim i spędzanym na częstych spacerach trybie życia. Także w dzieciństwie Gaudí stał się samotnikiem. Potem podczas pracy nie lubił, gdy mu przerywano. Miewał także, już od najmłodszych lat, żywiołowy temperament, ale wyglądał na człowieka pogrążonego we własnym świecie. Gaudí rozpoczął kształcenie w Reus u Francesca Beranguera, z którego synem długie lata potem współpracował. Następnie, także w Reus, jako jedenastolatek rozpoczął naukę w szkole pijarskiej. Zawdzięczał jej Gaudí, jak sam potem mówił, poznanie prawdziwej wartości nauki chrześcijańskiej, która miała później duży wpływ na jego dzieła. Nie był zbyt dobrym uczniem; wykazywał się raczej jako ilustrator gazetki szkolnej czy preparator dekoracji. Najważniejszym jednak faktem z czasów szkolnych Gaudíego była, stworzona wraz z kolegami, próba zaprojektowania restauracji klasztoru w Poblet. Dało to Gaudíemu impuls do wyjazdu do Barcelony, gdzie przeniósł się w 1876 roku wraz z ojcem i siostrzenicą (reszta rodziny zmarła). Wcześniej już (1875) osiągnął cel, dla którego przyjechał do stolicy Katalonii i rozpoczął studia w Escula Tecina Superior de Arquitectura. Problemy finansowe ojca zmusiły Gaudíego do podjęcia pracy. Zarabiał jako asystent barcelońskich architektów: Francisco Villara, Josepa Fontsere i Joana Martorella. Ten ostatni właśnie wprowadził Gaudíego „na salony” architektury. Dzięki nowatorskim projektom i świetnemu rysunkowi otrzymał dyplom w 1878 i podjął pracę zawodową. Na samym początku pracy w zawodzie, Gaudí brał każde zlecenie (za sprawą Martorella nie narzekał na ich brak). Projektował kioski, bramy wjazdowe, płoty i mury. Jego projekt gabloty dla sklepu fabrykanta rękawiczek, Estevego Comelli, doczekał się premiery na Wystawie Światowej w Paryżu w 1878 roku. Na Wystawie ukazał się także inny projekt Gaudíego – osiedle domków robotniczych dla spółdzielni pracowniczej z Mataró (30 km od Barcelony) – choć nigdy go nie wykonano. Oba te projekty bardzo rozsławiły katalońskiego architekta. W tym czasie też zaprojektował Gaudí dla Barcelony gazowe światła uliczne. Jednak różnice zdań w czasie wykonywania projektu spowodowały zarzucenie przez miasto współpracy z Gaudím na zawsze. Przełomowym zdarzeniem w życiu Gaudíego okazało się spotkanie z barcelońskim przemysłowcem, Eusebim Güellem, z którym architekt nawiązał przyjaźń. Eusebi Güell docenił sztukę Gaudíego i finansował wykonanie bardzo wielu jego projektów aż do 1918 roku, kiedy zmarł. Gaudí stworzył dla niego szereg budynków, wśród nich pawilon myśliwski i kościół. W tym czasie projektował też dla innych katalońskich przedsiębiorców, a także dla Kościoła (pałac biskupi w Astordze i budynki dla zakonu św. Teresy). Wykonał on w sumie około 20 poważniejszych projektów, przeważnie w Barcelonie i nieopodal niej. W 1883 Gaudí przejął zlecenie budowy świątyni pokutnej Sagrada Familia, ale do 1914 roku niespecjalnie nad nią pracował. Co ciekawsze miał on tylko skończyć gotowy projekt Francisco Villara. Po 1914 Gaudí poświęcił się zupełnie świątyni, jak sam określał, może nie ostatniej zbudowanej, lecz zapewne pierwszej z nowej generacji. Zamieszkał nawet na terenie budowli, a po śmierci został, zgodnie ze swym życzeniem, w niej pochowany. Gaudí zmarł w Barcelonie 10 czerwca 1926 roku w wyniku obrażeń doznanych trzy dni wcześniej, gdy potrącił go tramwaj.
Casa Vicens
Casa Vicens
Casa Vicens
Casa Vicens
Casa Vicens
Casa Vicens
Park Güell
Park Güell - duży ogród z elementami architektonicznymi w Barcelonie przy ulicy Olot. Zaprojektowany przez katalońskiego architekta Antoniego Gaudíego na życzenie jego przyjaciela Eusebiego Güella, przemysłowca barcelońskiego, który zauroczony angielskimi „miastami-ogrodami” przedsięwzięcie sfinansował. Projekt w założeniu miał być osiedlem dla bogatej burżuazji, obejmującym 60 działek na powierzchni ok. 20 ha w pobliżu tzw. Łysej Góry. Prace trwały w latach 1900-1914. Projektu tego Gaudí nigdy nie ukończył. Powstało jedynie pięć budynków: dwa pawilony po dwóch stronach głównego wejścia oraz trzy inne w samym parku. W jednym z nich od roku 1906 mieszkał sam Gaudí. W 1922 roku władze Barcelony wykupiły teren i przekształciły go w park miejski
Park Güell
Park Güell
Churros
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
W założeniu architekta sama konstrukcja budowli miała przypominać jeden wielki organizm. Budowę świątyni rozpoczęto w 1882 roku. Początkowo jej projekt zlecono innemu architektowi, ale ten wszedł w konflikt ze stowarzyszeniem finansującym budowę świątyni. Wówczas zlecenie na budowę otrzymał Gaudí, który całkowicie zmienił projekt, nadając mu własny styl. Przez następne cztery dekady pracował intensywnie nad konstrukcją, poświęcając jej całkowicie ostatnie 15 lat życia. Podczas prac nieustannie dostosowywał i zmieniał pierwotne założenia. Z wszystkich 18 wież 4 ukończono w 1920 roku jeszcze za życia Gaudiego. Sześć lat później architekt zginął, wpadając pod przejeżdżający tramwaj, pozostawiając tylko jedną z trzech zaprojektowanych fasad. Pochowano go w krypcie wewnątrz kościoła. Fasada Narodzenia oraz krypta to jedyne ukończone elementy świątyni za życia architekta, który był świadomy tego, iż nie dożyje zakończenia budowy. Budowa jest w całości realizowana z dobrowolnych datków wiernych oraz biletów wstępu. Z powodu organicznej formy budowli oraz niepowtarzalności detali architektonicznych (tak jak w naturze żaden z nich nie jest identyczny i musi być osobno rzeźbiony) do dziś nie zdołano jej ukończyć. Projekty świątyni pozostawione przez architekta zostały zniszczone w czasie hiszpańskiej wojny domowej przez katalońskich anarchistów. W 2005 roku Fasada Narodzenia oraz krypta bazyliki zostały wpisane na Listę światowego dziedzictwa UNESCO. 7 listopada 2010 w niedzielę podczas uroczystej mszy świętej, w której uczestniczyło 62 tys. osób, papież Benedykt XVI konsekrował Świątynię Świętej Rodziny (Sagrada Familia) podnosząc ją do godności bazyliki mniejszej. W październiku 2018 poinformowano, iż świątynia od 136 lat budowana jest bez pozwolenia. Nie jest to ścisła prawda, ponieważ Gaudi uzyskał w 1885 stosowne zezwolenie, od władz miejskich Sant Marti de Provenals, właściwych ze względu na usytuowanie miejsca budowy, a obecnie stanowiącym część Barcelony. Strony sporu doszły jednak do porozumienia i kuria diecezjalna musi zapłacić 41 milionów dolarów amerykańskich. 22 lutego 2019 urząd miejski w Barcelonie zatwierdził decyzję o wydaniu pozwolenia na budowę w tym mieście bazyliki Sagrada Familia. Według umowy władze bazyliki w ciągu 10 lat przekażą na rzecz miasta kwotę 36 mln euro. Datą ukończenia bazyliki miał być 2026 rok, w którym przypada stulecie śmierci głównego architekta świątyni Antoniego Gaudiego, jednak termin nie zostanie dotrzymany ze względu na pandemię COVID.
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Temple Expiatori de la Sagrada Família
Świątynia Pokutna Świętej Rodziny
Casa Comalat
Casa Comalat, jeden z najbardziej interesujących przykładów barcelońskiego modernizmu. Budynek powstawał w latach 1909–1911, a autorem projektu jest architekt Salvador Valeri i Pupurull. Jego główna fasada wychodzi na ul. Diagonal. Jest utrzymana w stylu formalnym. Znacznie bardziej ozdobna i interesująca jest fasada tylna, od strony ulicy Corsega. Niestety, budynek jest własnością prywatną i nie można go zwiedzać. Kamienica została wzniesiona jako swoisty hołd dla Antoniego Gaudiego i łatwo w niej dostrzec wiele elementów architektonicznych, w których lubował się mistrz, jak na przykład organiczne, faliste linie fasad oraz mozaiki w różnorodnych kolorach
Casa Comalat
Casa Milà
Casa Milà - budynek w Barcelonie powstały w latach 1906-1910. Znajduje się na rogu ulic Passeig de Grácia i Provença, w środkowej części miasta, w dzielnicy Eixample. Zaprojektował go i wykonał Antoni Gaudí dla przedsiębiorcy Pere Mili i jego żony. Jest to najbardziej dojrzały i ostatni projekt „świecki” tego architekta. Casa Milá, jak pragnął sam Gaudí, miała być odpowiedzią na brak interesujących budynków w mieście. Ze względu na prezencję (budynek wygląda jak potężny skalny blok) barcelończycy przezwali go La Pedrera, co znaczy Kamieniołom. W projekcie tym Gaudí nie używał, lub używał minimalnie, prostej kreski. Powoduje to, że fasada budynku przypomina wzburzone morze. Wygląda ciężko i monumentalnie choć wzniesiona jest z cienkich wapiennych płyt. Balkony zdobią kute z żelaza balustrady przybierające kształt dzikich chaszczy. Ozdobą fasady głównej są również specjalnie rozmieszczone ptaki, które maja sprawiać wrażenie szykujących się do odlotu. W środku budowli widać dbałość Gaudíego o szczegóły; każdy sufit posiada własną formę gipsową. Godne uwagi są też liczne mozaiki i stolarka. Casa Milà nie została skończona z powodów zatargów z inwestorem. Pomimo to uważa się ją powszechnie za najpełniejsze dzieło Gaudíego, w którym zastosował w pełni owoce swego doświadczenia
Casa Milà
Casa Milà
Casa Batlló
BarcelonaKamienica została wzniesiona w latach 1875 - 1877. Producent tekstyliów Josep Batlló i Casanovas, który był jej właścicielem od 1900 roku, planował początkowo zburzenie domu i postawienie w tym miejscu nowego budynku, jednak ostatecznie w 1904 zdecydował się jedynie na zlecenie przebudowy budynku. Zająć się tym mieli Antoni Gaudí oraz Josep Bayó i Font. Gaudí osobiście nadzorował prowadzone prace. Budynek jest bogato zdobiony, a na jego fasadę składają się liczne elementy nawiązujące do motywów zwierzęcych, takich jak: kości (forma balkonów), rybie łuski (dach). Ponadto łuskowany dach przypomina smoka, co nawiązuje być może do legendy o św. Jerzym i smoku, stanowiącej element narodowej tożsamości Katalończyków. Do dekoracji zewnętrznych ścian budynku Gaudí wykorzystał nietypowe materiały - różnokolorowe kawałki ceramiki i potłuczonych kafli. Casa Batlló znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO
Casa Batlló
Casa Batlló
Barcelona
Casa Josefina Bonet
Casa Josefina Bonet
Plaça de Catalunya - Plac Kataloński
Plaça de Catalunya - Plac Kataloński
Plaça de Catalunya - Plac Kataloński
Plaça de Catalunya - Plac Kataloński
Plaça de Catalunya - Plac Kataloński
Catedral de la Santa Creu i Santa Eulàlia - Katedra Świętej Eulalii
Jeden z cenniejszych przykładów architektury gotyckiej w Hiszpanii. Wzniesiona w kilku etapach w XIII–XV w. na miejscu starszej świątyni wybudowanej przez Rzymian. W XIX w. otrzymała monumentalną neogotycką fasadę zachodnią stanowiącą wschodnią pierzeję placu katedralnego. Świątynia poświęcona jest świętej Eulalii (zm. 304) - dziewicy, męczennicy, która według tradycji zginęła w Barcelonie w czasie ostatnich prześladowań chrześcijan za czasów panowania Dioklecjana i Maksymiana. Eulalia, zanim zginęła była torturowana i znieważana. Tradycja mówi, iż została publiczne obnażona, lecz nagle spadł śnieg, który oszczędził jej skromność. Pochowana jest w katedrze w bardzo bogato zdobionym nagrobku wykonanym z alabastru w stylu gotyckim. Dzieło wykonał uczeń Giovanniego Pisano
Catedral de la Santa Creu i Santa Eulàlia - Katedra Świętej Eulalii
Catedral de la Santa Creu i Santa Eulàlia - Katedra Świętej Eulalii
Catedral de la Santa Creu i Santa Eulàlia - Katedra Świętej Eulalii
Bazylika La Mercé
Barokowy kościół katolicki w Barcelonie, w dzielnicy Barri Gòtic
Barokowy kościół katolicki w Barcelonie, w dzielnicy Barri Gòtic
Bazylika La Mercé
Bazylika La Mercé
Bazylika La Mercé
Monumento a Colón - Pomnik Krzysztofa Kolumba
Pomysł na pomnik zaproponował w 1856 Antoni Fages i Ferrera, wielbiciel Kolumba. Chciał, by monument został w całości zbudowany przez Katalończyków. Przez 16 lat nie zrealizowano planu. W 1872 uzyskał poparcie burmistrza miasta Francesca Riusa i Tauleta, a w 1881 miasto podjęło uchwałę o budowie pomnika. W konkursie mogli brać udział wyłącznie hiszpańscy artyści. Zwycięzcą został Katalończyk Gaietà Buigas i Monravà. Większość funduszy pochodziła z prywatnych źródeł, tylko dwanaście procent kosztu pomnika zostało sfinansowanych ze środków publicznych. Całą budowę (robocizna i materiały) wykonali Katalończycy. Budowa trwała w latach 1882 - 1888. Pomnik odsłonięto z okazji Wystawy Powszechnej w Barcelonie. Pomnik w Barcelonie jest najwyższym z 64 monumentów Kolumba na świecie
Monumento a Colón - Pomnik Krzysztofa Kolumba
Monumento a Colón - Pomnik Krzysztofa Kolumba
La Rambla
La Rambla to najsłynniejsza ulica w Barcelonie i jedno z najbardziej znanych miejsc stolicy Katalonii. Bez wątpienia jest to jedna z najważniejszych atrakcji do odwiedzenia w Barcelonie. La Rambla zaczyna się w samym centrum Barcelony przy Plaça Catalunya i wiedzie aż do pomnika Krzysztofa Kolumba na nabrzeżu przy starym porcie w Barcelonie (Port Vell).
La Rambla
La Rambla
La Rambla
Plaça Reial - Plac Królewski
Plac ten przylega do La Rambla i jest popularną atrakcją turystyczną. Został nazwany na cześć katolickich królów Hiszpanii
La Rambla
Alhambra
Warowny zespół pałacowy w Grenadzie w andaluzyjskim regionie Hiszpanii, zbudowany w latach 1232 - 1273 i rozbudowywany do XIV wieku. Jej rozbudowa trwała za panowania emirów z dynastii Nasrydów - Jusufa I i Muhammada V. Alhambra była twierdzą mauretańskich kalifów. W 1984 roku Twierdza Alhambra została wpisana na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO. Pałac zbudowany w XIII wieku w miejscu pochodzącej z IX wieku fortecy Alcazába po przybyciu uchodźców z podbitej przez wojska katolickie Kordoby. Alhambra była ostatnim punktem oparcia Arabów w Hiszpanii. Do roku 1492, w którym została zdobyta, była siedzibą emirów Grenady. Przez długi czas służyła za więzienie, później (w XIX w.) została odbudowana z zachowaniem pierwotnego stylu
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Alhambra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
L'Alfàs del Pi - Costa Blanca
Camping Almafra
L'Alfàs del Pi - Costa Blanca
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Benidorm jest nazywany Nowym Jorkiem Hiszpanii ze względu na to, jak wygląda centrum miasta. Rzeczywiście znajduje się tu dużo nowoczesnych zabudowań i może się nawet wydawać, że to nowe miasto. Otóż nie! Osada, która z czasem przekształciła się w miasto, powstała już w okresie III-I w p.n.e.! Miłośnicy historii mogą sprawdzić dowody w strefie archeologicznej Tossal de la Cala. Prawa miejskie Benidorm uzyskał w 1325 roku, dzięki działaniom Bernarda de Sarria. Charakterystycznym punktem był zamek z obronną warownią. Powstał na skalistym wybrzeżu, dzięki czemu był niedostępny dla wrogów - głównie piratów berberyjskich. Niestety budynek nie przetrwał próby czasu. Wspaniały zamek nie zdołał uchronić mieszkańców przed najazdami piratów. Ataki spowodowały wyludnienie na wielką skalę. Ludność powróciła dopiero około 1666 roku, dzięki wpływom ówczesnej władczyni - Beatriu Fajardo de Mendoza. Wspomniany zamek doszczętnie zniszczyła wojna hiszpańsko -francuska. Dopiero w XI wieku odkryto turystyczny potencjał miasta. Turystów szczególnie zachęcało nowe uzdrowisko Balneario la Virgen del Suffragio
Mirador de Punta Canfali - Balkon Śródziemnomorski
Mirador de Punta Canfali - Balkon Śródziemnomorski
Mirador de Punta Canfali - Balkon Śródziemnomorski
Mirador de Punta Canfali - Balkon Śródziemnomorski
Mirador de Punta Canfali - Balkon Śródziemnomorski
Mirador de Punta Canfali - Balkon Śródziemnomorski
Mirador de Punta Canfali - Balkon Śródziemnomorski
Mirador de Punta Canfali - Balkon Śródziemnomorski
Mirador de Punta Canfali - Balkon Śródziemnomorski
Mirador de Punta Canfali - Balkon Śródziemnomorski
Mirador de Punta Canfali - Balkon Śródziemnomorski
Mirador de Punta Canfali - Balkon Śródziemnomorski
Mirador de Punta Canfali - Balkon Śródziemnomorski
Mirador de Punta Canfali - Balkon Śródziemnomorski
Mirador de Punta Canfali - Balkon Śródziemnomorski
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Camping Almafra
Kiedy zbliżamy się do miasta samochodem, starówka Altei jawi się na majestatycznym tle Sierra Bernia, oferując nadzwyczajny widok. Altea położona jest na wzgórzu, nad którym górują dzwonnica i okazałe dachy kościoła parafialnego Virgen del Consuelo z dwiema unikatowymi kopułami, ozdobionymi biało-niebieskimi kafelkami. Z placu przed tym kościołem zobaczyć można cały region. Stąd rozchodzą się też brukowane uliczki ze schodkami, małymi punktami widokowymi i placykami, które przecinają zespół białych zabudowań, dawniej chronionych przez solidny mur. W tej tradycyjnej części miasta często można się natknąć na pracownie artystów i sklepy rzemieślnicze. W dolnej części znajduje się ulica handlowa króla Jaime I, dzielnica rybacka i port, w którym kwitnie działalność związana z rybołówstwem. Zobaczyć można tu też ruchliwą promenadę i plaże o łącznej długości sześciu kilometrów, którym uroku dodają skałki, małe zatoczki i klify.
Stare Miasto
Stare Miasto
Stare Miasto
Stare Miasto
Stare Miasto
Stare Miasto
Stare Miasto - Iglesia de Nuestra Señora del Consuelo
Stare Miasto
Stare Miasto - Iglesia de Nuestra Señora del Consuelo
Castillo de Santa Bárbara
Castillo de Santa Bárbara
AlicanteZabytkowa warownia, położona na wysokiej skale (góra Benacantil) nad starym miastem w Alicante. Zamek znajduje się na wysokości 166 m n.p.m., na nagiej, jasnej skale. Początki założenia sięgają prawdopodobnie IX wieku, a nazwa może wywodzić się z arabskiego Banu-lQatil, czyli małżowina uszna (kształt góry). 4 grudnia 1248 zdobyty przez siły kastylijskie pod dowództwem przyszłego króla Alfonsa X Mądrego. W XVIII wieku zmalało znaczenie militarne obiektu i zaczęto go używać jako więzienia. W 1963 opuszczone ruiny zaadaptowano na cele turystyczne i otwarto dla zwiedzających
Castillo de Santa Bárbara
Castillo de Santa Bárbara
Castillo de Santa Bárbara
Castillo de Santa Bárbara
Castillo de Santa Bárbara
Castillo de Santa Bárbara
Castillo de Santa Bárbara
Castillo de Santa Bárbara
Castillo de Santa Bárbara
Castillo de Santa Bárbara
Castillo de Santa Bárbara
Castillo de Santa Bárbara
Castillo de Santa Bárbara
Castillo de Santa Bárbara
Park El Palmeral
Park El Palmeral
Park El Palmeral
Park El Palmeral
Park El Palmeral
Park El Palmeral
Park El Palmeral
Park El Palmeral
Park El Palmeral
Park El Palmeral
Park El Palmeral
Park El Palmeral
Calle De Las Setas - ulica jak z bajki
Calle De Las Setas - ulica jak z bajki
Ulica, przy której znajdziesz mnóstwo olbrzymich, prawie czterometrowych grzybów, oraz owadów. Wygląda kolorowo, bajecznie. Świetne miejsce na spacer i zabawę dla dzieci i robienie zdjęć. José María Escriva jest autorem pomysłowej ulicy grzybowej. Atrakcję tą znajdziesz przy ulicy (calle) San Francisco
Calle De Las Setas - ulica jak z bajki
Calle De Las Setas - ulica jak z bajki
Calle De Las Setas - ulica jak z bajki
Calle De Las Setas - ulica jak z bajki
Calle De Las Setas - ulica jak z bajki
DTablas Franquicias
DTablas Franquicias
DTablas Franquicias
DTablas Franquicias
Tapas (z hiszp. tapa - przykrywka, wieczko) - niewielkie przekąski podawane zazwyczaj do napojów w barach Hiszpanii. Mogą być podawane na ciepło lub na zimno i przyjmować różne formy - od prostych przekąsek po bardziej skomplikowane dania. Przyrządza się je z rozmaitych składników: warzyw, mięs, owoców morza, jajek itp. W Kraju Basków tapas nazywane są pintxos (od wbitych w przekąski wykałaczek). Tapas można jeść przy stoliku lub na stojąco przy barze. Spożywa się je zazwyczaj z alkoholem (np. czerwonym winem, sherry lub piwem). Jada się je najczęściej wczesnym wieczorem, czasem odwiedzając po kolei kilka barów z tapas. W niektórych barach istnieje zwyczaj zrzucania na wysypaną trocinami podłogę serwetek, które zostają po zjedzonych przekąskach. W niektórych barach, szczególnie na północy Hiszpanii, po zjedzeniu tapas, należy pokazać obsłudze patyczki czy wykałaczki, które były wbite w przekąski lub talerzyki, na których znajdowało się jedzenie; na podstawie ich liczby ustalany jest rachunek. Pochodzenie tapas wiąże się z tym, że Andaluzyjczycy pijąc wino, szklankę przykrywali plasterkiem suchej kiełbasy, aby chronić ją przed muchami. Z czasem zaczęto dodawać cienką kromkę chleba z różnymi dodatkami
DTablas Franquicias
DTablas Franquicias
DTablas Franquicias
DTablas Franquicias
DTablas Franquicias
DTablas Franquicias
Castillo de Santa Bárbara
Explanada de España - Paseo de la Explanada
Szeroka 500 - metrowa promenada w Alicante. Jest to jeden z najpopularniejszych bulwarów spacerowych w całej Hiszpanii. Zbudowany została w pierwszej połowie XX wieku, składa się z marmurowej mozaiki falistej. koloru czerwonego, czarnego i białego na przemian. Explanada de España jest symbolem rozpoznawczym Alicante, a zarazem jednym z głównych symboli turystyki w mieście. W latach 90 - tych została odnowiona i odrestaurowana
Explanada de España - Paseo de la Explanada
Explanada de España - Paseo de la Explanada
źródło informacji:
● https://mybarcelona.pl/casa-vicens/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz