Montecatini Terme ● Bogliasco ● Genova ● Portofino
Santa Margherita ● Milano ● Como ● Brunate
Valeggio sul Mincio ● Preganziol
kliknij w zdjęcie aby je powiększyć
24 lipca 2021 roku Montecatini Terme zostały wpisane na listę dziedzictwa UNESCO. Stało się to podczas sesji 44. posiedzenia Komitetu Światowego Dziedzictwa. Włoskie Montecatini Terme były częścią ponadnarodowej kandydatury “Wielkie Uzdrowiska Europy” wraz ze SPA z 7 innych państw europejskich (niestety bez Polski)
Wody termalne w okolicach dzisiejszego Montecatini Terme były wspominane już na początku XIII wieku. W XIV wieku na wzgórzu powstało Montecatini Castello, dzisiejsze Montecatini Alto. Żyjący w XV wieku Ugolino z Montecatini po raz pierwszy zbadał wody naukowo. Napisał również, że w Montecatini były trzy łaźnie; Bagno Della Regina, Bagno dei Merli i Bagno Nuovo. Dziś Bagno Nuovo jest znany jako Tettuccio. Od XIV wieku Montecatini znajdowało się pod panowaniem Medyceuszy z pobliskiej Florencji, a kiedy ród Medyceuszy wygasł przeszło we władanie domu habsbursko-lotaryńskiego. To wtedy zaczęło się kształtować uzdrowisko, które rozwinęło w XIX wieku. W 1889 roku, dzięki międzynarodowemu kongresowi medycznemu we Florencji, miasto rozpoczęło działalność w dziedzinie medycyny termalnej. 16 czerwca 1905 Montecatini Alto i Bagni di Montecatini stały się autonomicznymi jednostkami miejskimi. 28 października 1928 roku nazwa Bagni di Montecatini została zmieniona na Montecatini Terme. W latach 1904-1915 powstały zakłady Torretta i Excelsior. W latach 1919-1928 Giovannozzi odrestaurował łaźnie Leopoldine i Tettuccio.
Montecatini Terme
Terme Tettuccio
Terme Tettuccio
Montecatini Terme
Terme Tettuccio
Terme Tettuccio
Terme Tettuccio
Terme Tettuccio
Terme Tettuccio
Montecatini Terme
Terme Tettuccio
Marmurowa tablica upamiętnia wizytę Marii Skłodowskiej Curie w uzdrowisku, jak miała miejsce w sierpniu 1918 roku. Nasza podwójna noblistka wraz z Camillo Porlezzą i Raffaello Nasini przeprowadziła pomiary radioaktywności wody ze źródła Tettuccio. Tablica została ufundowana przez Polską Akademię Nauk i gminę Montecatini Terme. 7 października 2016 roku tereny zielone przylegające do via Berghinz zostały nazwane Giardino Maria Skłodowska-Curie
Terme Tettuccio
Terme Tettuccio
Terme Tettuccio
Terme Tettuccio
Terme Tettuccio
Terme Tettuccio
Terme Tettuccio
Terme Tettuccio
Terme Tettuccio
Terme Tettuccio
Terme Tettuccio
Genova
Teatro Carlo Felice
Niccolò Paganini (ur. 27 października 1782 w Genui, zm. 27 maja 1840 w Nicei) – włoski skrzypek, altowiolista, gitarzysta, wirtuoz i kompozytor. Niccolò Paganini był trzecim z sześciorga dzieci Antonia Paganiniego i Teresy Bocchiardi. Ojciec Paganiniego zmuszał go karami fizycznymi do nawet kilkunastogodzinnych ćwiczeń gry na skrzypcach. Już jako dziecko występował publicznie. Po wyzwoleniu się spod opieki despotycznego ojca rozpoczął koncertowanie po kraju, wzbudzając sensację jako wirtuoz. Jednocześnie okazywał wielkie zamiłowanie do hazardu i hulanek, często przepuszczając wszystkie pieniądze. W latach 1800–1805 zniknął całkowicie z życia publicznego i nie wiadomo, czym się wówczas zajmował. Według plotek siedział wtedy w więzieniu razem ze swoimi kolegami – ponoć trafił tam za liczne kradzieże. Choć występował tylko we Włoszech, jego sława sięgnęła całej Europy. Dopiero w 1828 wyruszył na występy zagraniczne. Okazały się one wielkim triumfem Paganiniego. Grał między innymi w Austrii, Niemczech, Francji i Anglii. W 1829 występował również w Poznaniu i Warszawie. W Warszawie Paganini bawił od 24 maja do końca lipca; wówczas, 14 lipca 1829 roku na Zamku Królewskim, podczas uroczystości koronacyjnych cara Mikołaja I na króla Polski odbył się uroczysty koncertowy „pojedynek” pomiędzy nim a polskim skrzypkiem i kompozytorem Karolem Lipińskim[1]. Jego występy były wielkim wydarzeniem, podsycanym przez plotki i reklamę. Również swoim wyglądem oraz zachowaniem na koncertach i poza nimi wywierał wielkie wrażenie. Ostatnie lata swego życia spędził w Nicei. Chorował na gruźlicę i nie mógł mówić. W 1827 roku papież Leon XII uhonorował go Orderem Złotej Ostrogi. Technika gry Paganiniego do dzisiaj stanowi wielką zagadkę. Stawiano wiele hipotez, aby ją rozwiązać. Lekarze stwierdzili, iż miał wklęsły obojczyk, co umożliwiało mu lepsze utrzymanie skrzypiec, oraz nadrozwój palców. Mówiono o innej budowie jego dłoni, innym prowadzeniu smyczka, specjalnym strojeniu skrzypiec, a nawet o konszachtach z diabłem. Współcześnie rozważana jest hipoteza, że chorował na zespół Marfana, genetyczną chorobę, której objawami są m.in. długie „pajęcze” palce i nadmierna ruchomość stawów
Piazza De Ferrari
Piazza De Ferrari - Teatro Carlo Felice
Piazza De Ferrari - Teatro Carlo Felice
GenovaPiazza De Ferrari
Piazza De Ferrari to główny plac Genui. Usytuowany w samym sercu miasta, pomiędzy historycznym a nowoczesnym centrum. Piazza De Ferrari słynie z fontanny, która została odrestaurowana w ostatnich latach wraz z gruntowną przebudową placu. Dziś obok Piazza De Ferrari znajdują się liczne biurowce, siedziby banków, ubezpieczycieli i innych prywatnych firm, czyniąc z tej dzielnicy finansowe i biznesowe centrum Genui. Pod koniec XIX wieku Genua była obok Mediolanu głównym centrum finansowym Włoch , a Piazza De Ferrari było miejscem, w którym powstało wiele instytucji, takich jak giełda, Credito Italiano i oddziały Banku Włoch założonego w 1893 roku
Piazza De Ferrari - Pałac Nowej Giełdy
Piazza De Ferrari - Pałac Nowej Giełdy
Piazza De Ferrari - Pałac Nowej Giełdy
Piazza De Ferrari
Porta Soprana
Porta Soprana
Zamknij oczy i wyobraź sobie podróż w czasie. Jesteśmy w średniowieczu, w czasach, gdy żył Fryderyk I Szwabski, znany jako Fryderyk Barbarossa, cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Kierując się ekspansjonistycznymi celami, Barbarossa skupił siły na Morzu Śródziemnym, a jego celem była Genua. Z tego powodu w XII wieku zbudowano nowe mury miejskie Genui, aby bronić niepodległości Republiki. Mury te zostały nazwane muram Barbarossy. Zdecydowana większość mieszkańców miasta uczestniczyła, w pracach budowlanych które zostały wykonane w rekordowym tempie między 1155 a 1159 rokiem, natomiast w 1161 roku ukończono budowę trzech dwuwieżowych bram: Porta Soprana, Porta Aurea i Porta di Santa Fede. Porta Soprana służyła jako wjazd do miasta dla przybywających ze wschodu
Casa di Colombo - Dom Krzysztofa Kolumba
Zabytkowy budynek w Genui będący XVII-wieczną rekonstrukcją domu, w którym według tradycji spędził swoją młodość Krzysztof Kolumb
Chiostro di Sant'Andrea - Krużganek Klasztoru Św. Andrzeja
Obecna lokalizacja klasztoru S. Andrea, w pobliżu Porta Soprana i domu Colombo, sięga 1922 roku. Klasztor św. Andrzeja, którego częścią był zachowany krużganek, powstał prawdopodobnie na początku XI wieku. Był to żeński klasztor benedyktynek, zamieszkiwany przez zakonnice należące do najznakomitszych rodów miasta. Żyli w odosobnieniu, ale jednocześnie zarządzali ogromnym majątkiem składającym się z ziemi i budynków
Cattedrale di San Lorenzo - Katedra San Lorenzo
To najważniejszy kościół w Genui. Jest on pokazem bogactwa i przepychu miasta. Katedra jest również symbolem Genui. Budowa katedra została zainaugurowana w 1118 r. Środki na jej konstrukcję pochodziły z wypraw krzyżowych organizowanych przez genueńską flotę. Kościół wybudowany na planie romańskiego krzyża. Ostatecznie do naszych czasów zachował się w stylu gotyku liguryjskiego. W XV w. zadecydowano, aby wybudować dwie wieże, jednak udało się ukończyć tylko jedną z nich. Druga pozostała nieukończona i została uwieńczona loggią.
Najbardziej zadziwiające eksponaty:
Najbardziej zadziwiające eksponaty:
*Relique di San Lorenzo (relikwie Św. Wawrzyńca) patrona katedry. Znajdują się w środku rzeźby wykonanej w całości ze srebra. Rzeźba pochodzi z 1828r. i przedstawia świętego trzymającego liść palmy i treliaż, narzędzie jego tortury
*Sacro Catino (Święta Miska) pochodzi z I-V w.p.n.e. Ta sześciokątna, szmaragdowa miska została przywieziona do Genui po zdobyciu miejscowości Cezarea w 1101r. Wierzy się, że to jest właśnie Święty Graal, czyli naczynie użyte podczas Ostatniej Wieczerzy przez Chrystusa. Na początku XIX w. napoleońscy żołnierze zagarnęli go jako łup. Po upadku Napoleona, Święty Graal wrócił do Genui. Obecnie nie można go zobaczyć, ponieważ jest odrestaurowywany
*Piatto di San. Giovanni (Talerz Św. Jana) pochodzi z I w. Wierzy się, że ten talerz został użyty, aby pokazać Piłatowi odciętą głowę Jana Chrzciciela
*Podczas II Wojny Światowej, 9 lutego 1941r. brytyjski okręt wojenny wystrzelił pocisk w kierunku katedry. Bomba wpadła przez dach do kościoła …. ale nie wybuchła! Od tej pory w Genui mówi się o cudzie Świętego Wawrzyńca. Pocisk nadal znajduje się w kościele i możecie go zobaczyć. Znajduje się po prawej stronie od głównego wejścia
*Podczas II Wojny Światowej, 9 lutego 1941r. brytyjski okręt wojenny wystrzelił pocisk w kierunku katedry. Bomba wpadła przez dach do kościoła …. ale nie wybuchła! Od tej pory w Genui mówi się o cudzie Świętego Wawrzyńca. Pocisk nadal znajduje się w kościele i możecie go zobaczyć. Znajduje się po prawej stronie od głównego wejścia
Galeon Neptun
Neptun - żaglowiec zbudowany jako replika galeonu na potrzeby francusko-tunezyjskiego filmu Piraci z 1986 w reżyserii Romana Polańskiego. Zaprojektowany i zbudowany w Tunezji przez Carthago Films. W chwili premiery Piratów był najdroższym rekwizytem kiedykolwiek wykorzystanym w filmie. Część podwodną statku stanowi metalowy kadłub wyposażony w wielokierunkowe stery strumieniowe, natomiast góra (burty, pokład) jest wykonana z drewna. Jego rozmiary są dużo większe od rozmiarów typowego galeonu. Statek posiada działający takielunek i ożaglowanie. „Neptun” jako statek muzeum stoi przycumowany do nabrzeża w Starym Porcie w Genui, czasami odbywając rejsy po Morzu Śródziemnym
Galeon Neptun
Jedna z najbardziej ekskluzywnych małych miejscowości wypoczynkowych we Włoszech. W miasteczku znajduje się niewielki port jachtowy, a przy nim butiki słynnych domów mody. Duża popularność wśród celebrytów sprawiła, że tutejsze hotele i restauracje należą do najdroższych na Riwierze Włoskiej. Do popularyzacji Portofino przyczyniła się bestsellerowa powieść Zaczarowany kwiecień pióra Elizabeth von Arnim. Autorka rozpoczęła pracę nad książką przebywając na zamku Castello Brown w Portofino w kwietniu 1921. W 1991 roku powieść doczekała się drugiej ekranizacji: nakręconego na zamku Castello Brown Czarownego kwietnia (Enchanted April) w reżyserii Mike’a Newella
Castello Brown
Castello Brown
Castello Brown
Castello Brown
Castello Brown
Sophia Loren in Portofino
Portofino stało się jednym z ulubionych miejsc VIP’ów i gwiazd Hollywood. Wakacje spędzali tutaj między innymi Liz Tylor, Jackie Kennedy, John Wayn, Madonna, Billy Gates, Kate Moss i Leonardo DiCaprio
Maria Callas in Portofino
Juan Carlos & Sofia in Portofino
Elizabeth Taylor & Eddie Fisher in Portofino
Chiesa di San Giorgio - Kościół Św. Jerzego
Kościół San Giorgio, wzniesiony w miejscu dawnego sanktuarium wybudowanego przez rzymskich żołnierzy. Prawdopodobnie w kościele przechowywane są relikwie św. Jerzego, który jest patronem miasta
Chiesa di San Giorgio - Kościół Św. Jerzego
Cimitero di Portofino
Cimitero di Portofino
Cimitero di Portofino
Cimitero di Portofino
Cimitero di Portofino
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Pierwsza świątynia w tym miejscu stanęła stosunkowo wcześnie bo w IV wieku naszej ery. Była to niewielka bazylika poświęcona świętej Tekli. Jej relikty turyści mogą obejrzeć w podziemiach Duomo (to słowo oznacza katedrę – w ten sposób mieszkańcy Mediolanu określają obecny kościół). Trochę później, w jej pobliżu powstała katedra pod wezwaniem św. Marii. Obie budowle były wielokrotnie niszczone i wznoszone na nowo. Wreszcie w 1386 roku książę Gian Galeazzo Visconti i arcybiskup Antonio da Saluzzo podjęli decyzję o stworzeniu nowego kościoła, godnego szybko rozwijającego się miasta. Przed jej rozpoczęciem poczyniono staranne przygotowania — zburzono pałac arcybiskupa i dawną katedrę. Wszystko to celem stworzenia odpowiedniej przestrzeni i pozyskania choć części materiałów budowlanych. Początkowo planowano świątynię w stylu charakterystycznym dla północnych Włoch. Jednak już kilka lat po rozpoczęciu prac uznano, że to gotyk płomienisty jest odpowiedni dla nowoczesnej katedry. Co więcej wiodącym budulcem miał stać się marmur. Książę wybrał marmury z kamieniołomów w Candoglia. Fabbrica del Duomo (tak bowiem nazywano zespół ludzi pracujących przy budowie giganta) otrzymała specjalny przywilej na sprowadzenie drogocennego materiału. Marmury płynęły rzeką Ticino, potem kanałem Naviglio, aż do bramy Ticinese. Następnie systemem śluz kamienie trafiały do niewielkiego zbiornika zwanego laghetto (okolice dzisiejszej via Laghetto). Odległosć do współczesnego placu katedralnego wynosiła już tylko kilkaset metrów. Fabbrica nie musiała płacić podatków, zatem aby nie wprowadzać zamieszania kamienie oznaczano specjalnym hasłem AUF (od łacińskiego “Ad usum Fabricae”). Prace ruszyły pełną parą i ledwie szesnaście lat po ich rozpoczęciu zarys nowego kościoła był już dobrze widoczny. Jednak od 1480 roku notujemy przestój w budowie – najprawdopodobniej spowodowany brakiem środków finansowych. Wprawdzie następne lata to ciągłe wojny, zmiany władzy i Wielka Epidemia Dżumy, ale chociaż rządzący miastem mieli na głowie wiele palących problemów, to budowa posuwała się powoli do przodu. Powstała kopuła, organy i część wewnętrznych dekoracji. Kościół regularnie pełnił funkcje liturgiczne. Pewnym przełomem okazało się objęcie funkcji biskupa przez późniejszego świętego - Karola Boromeusza. Kierownikiem robót został mianowany Pellegrino Tibaldi. Katedra zyskała wtedy elementy barokowe - widoczna zwłaszcza w fasadzie. Przy okazji usunięto też wszystkie świeckie pomniki i nagrobki, w tym książąt z rodu Viscontich. W wieku XVIII powstała słynna iglica z figurą Matki Bożej, zwaną Madonnina. Jednak na ukończenie prac trzeba było czekać wiele lat. W 1805 roku Napoleon koronował się tutaj na króla Włoch. Wiele opracowań podaje, że to za sprawą cesarza Francuzów ukończono Il Duomo 1813 roku, ale prawda jest taka, że ostatnie elementy oddano dopiero w 1965 roku! Katedra Narodzin św. Marii w Mediolanie mimo niewielkich uszkodzeń przetrwała czas II wojny światowej w dobrym stanie. Znacznie większym zagrożeniem okazały się zanieczyszczenia. Na początku XXI wieku marmury z Candoglii były w fatalnym stanie. Konieczny stał się remont zabudowań, który pochłonął kilka milionów euro
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Spacer po dachu katedry - unikalna atrakcja Mediolanu
Nie da się ukryć, że bez przechadzki po dachu Duomo wizyta w tym mediolańskim gigancie nie będzie pełna. Wprawdzie wejście należy do droższych przyjemności, ale przepiękny widok (ponoć w rzadkie pogodne dni widać stąd Alpy) i spacer pomiędzy pinaklami powinien nam to w pełni wynagrodzić
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Wizyta w katedrze może zająć nam dłuższy czas. Co zatem zobaczyć przede wszystkim i na co zwrócić szczególną uwagę?
*Grób świętego Karola Boromeusza - Ten dość kontrowersyjny w pewnych kręgach święty zasłynął bezkompromisowym wprowadzaniem w życie reform soboru trydenckiego, ale też wrażliwością na los mieszkańców miast (podczas epidemii ospy nie uciekł jak inni dostojnicy, a dodatkowo zorganizował pomoc dla zagrożonych). Relikwie świętego znajdziemy w krypcie pod ołtarzem głównym. W krypcie spoczywa również Alfred Ildefons Schuster. Jego oszkloną trumnę można oglądać w jednej z krypt. Święty spoczywa w stroju biskupim z czaszką ukryta pod metalową maską
*Witraże - Najstarsze pochodzą z pierwszych lat wznoszenia katedry (dwa w prawym ramieniu transpetu - św. Katarzyna Aleksandryjska i św. Jakub oraz w lewym ramieniu transpetu - św. Katarzyna ze Sieny). Niewiele młodsze są pierwszy, piąty i szósty witraż prawej nawy oraz dwa przeciwległe witraże przy wejściach do ambitu
*Posąg świętego Bartłomieja - Ze wszystkich rzeźb katedry największe wrażenie na zwiedzających wywiera ta przedstawiająca świętego Bartłomieja. Figura przedstawia… oskórowanego męczennika, który owija się swoją skóra niczym płaszczem
*Witraże - Najstarsze pochodzą z pierwszych lat wznoszenia katedry (dwa w prawym ramieniu transpetu - św. Katarzyna Aleksandryjska i św. Jakub oraz w lewym ramieniu transpetu - św. Katarzyna ze Sieny). Niewiele młodsze są pierwszy, piąty i szósty witraż prawej nawy oraz dwa przeciwległe witraże przy wejściach do ambitu
*Posąg świętego Bartłomieja - Ze wszystkich rzeźb katedry największe wrażenie na zwiedzających wywiera ta przedstawiająca świętego Bartłomieja. Figura przedstawia… oskórowanego męczennika, który owija się swoją skóra niczym płaszczem
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Posąg Świętego Bartłomieja
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Posąg Świętego Bartłomieja
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Posąg Świętego Bartłomieja
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Posąg Świętego Bartłomieja
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Andrea Carlo Ferrari - (ur. 13 sierpnia 1850 w Lalatta, zm. 2 lutego 1921 w Mediolanie) - włoski duchowny katolicki, tercjarz franciszkański, arcybiskup Mediolanu (1894-1921), kardynał, błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego. Przyszedł na świat jako Andrea Ferrari. Ukończył seminarium w rodzinnej diecezji Parma i został wyświęcony na kapłana 20 grudnia 1873. Pracował m.in. jako wykładowca w seminarium (fizyka i matematyka). Był też rektorem. W latach późniejszych wykładał teologię fundamentalną i historię Kościoła. 29 maja 1890 mianowany biskupem Guastalla. Konsekrował go kardynał Lucido Maria Parocchi. W pierwszą rocznicę nominacji biskupiej przeniesiony na biskupstwo Como. 18 maja 1894 otrzymał kapelusz kardynalski, a trzy dni później został arcybiskupem Mediolanu. Przybrał wtedy drugie imię Carlo na cześć św. Karola Boromeusza. Brał udział w konklawe 1903 i 1914 roku. Pochowany w kaplicy Virgo Potens w katedrze mediolańskiej. Jego następcą w Mediolanie został przyszły papież Pius XI - Achille Ratti
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Galleria Vittorio Emanuele II - Galeria Wiktora Emmanuela II
Galeria jest jednym z najbardziej znanych i najchętniej odwiedzanych obiektów w Mediolanie. Obecnie jest to największe i najbardziej ekskluzywne centrum handlowe w mieście. Nazwa obiektu została nadana na cześć Vittorio Emanuele II, pierwszego króla zjednoczonych Włoch. Wśród mieszkańców Mediolanu często nazywana salonem miasta, głównie ze względu na szereg luksusowych sklepów, kawiarni i punktów usługowych, które znajdują się w jej wnętrzu. Nie da się ukryć, że wnętrze galerii robi ogromne wrażenie - przeszklona, imponujących rozmiarów kopuła wznosi się niemal do nieba, a mozaikowa posadzka oraz ściany pokryte malowidłami i płaskorzeźbami przywodzą na myśl barwną przeszłość miasta. Imponujące jest również samo wejście do gmachu galerii, które przypomina swoim wyglądem łuk triumfalny. Kamień węgielny pod budowę galerii został ułożony 7.03.1865, a cały proces budowy potrwał aż 12 lat! Obiekt został oficjalnie otwarty 30.12.1877. Jego architektem był Giuseppe Mengoni, który niestety nie doczekał otwarcia zaprojektowane przez siebie obiektu. Biorąc aktywny udział w pracach budowlanych, niedługo przed otwarciem galerii spadł z dachu i zmarł. Pasaż stanowi połączenie Placu Katedralnego (Piazza del Duomo) z Placem „La Scala” (Piazza della Scala). Warto wiedzieć, że właśnie w Galerii Wiktora Emmanuela II mieści się jedyny w Mediolanie siedmiogwiazdkowy hotel. Cena za pokój z pewnością przyprawia o zawrót głowy, podobnie zresztą jak ceny w ekskluzywnych butikach, będących częścią galerii
Galleria Vittorio Emanuele II - Galeria Wiktora Emmanuela II
Galleria Vittorio Emanuele II - Galeria Wiktora Emmanuela II
Teatro alla Scala
Teatr La Scala w Mediolanie to jedna z najsłynniejszych scen operowych świata. Budynek teatru wzniesiono w samym sercu miasta. Powstał w miejscu zbudowanego w 1381 roku kościoła Santa Maria alla Scala, który w XVIII wieku znajdował się już w stanie ruiny. Świątynię ufundowała Beatrycze Regina della Scala, małżonka Bernabo Visconti, jednego z władców Mediolanu przed nastaniem ery Sforzów. To właśnie od jej nazwiska wywodzi się nazwa teatru. Pomysł budowy nowego teatru (a dokładniej dwóch) pojawił się zaraz po tragicznym pożarze w ostatnią sobotę karnawału (25 lutego 1776 roku), podczas którego spłonął mieszczący się w skrzydle Pałacu Królewskiego Książęcy Teatr Królewski (wł. Teatro Regio Ducal). Gorącą orędowniczką wzniesienia nowego teatru była księżna austriacka Maria Teresa. Władczyni wciąż w pamięci miała operę przygotowaną przez Wolfganga Amadeusa Mozarta, którą zaprezentowano 15 października 1771 roku z okazji ślubu jej trzeciego syna na deskach spalonego teatru. Środki finansowe na budowę zebrano wśród miejscowej arystokracji. Bogaci Mediolańczycy chętnie dokładali się do projektu, czym zapewnili sobie prawo własności do lóż. Pozostałości kościoła Santa Maria alla Scala rozebrano 5 sierpnia 1776 roku. Niedługo później rozpoczęła się budowa nowego gmachu opery, która trwała do 1778 roku. Za projekt budynku odpowiadał architekt Giuseppe Piermarini. Oficjalne otwarcie nastąpiło 3 sierpnia 1778 roku, a działalność sceniczną zainaugurowano operą L'Europa riconosciuta autorstwa Antonio Salieriego. Nowy teatr nosił nazwę Nuovo Regio Ducal Teatro alla Scala, co możemy przetłumaczyć jako Nowy Książęcy Teatr Królewski La Scala - współcześnie jest to po prostu Teatr La Scala (wł. Teatro alla Scala)
Teatro alla Scala
Teatro alla Scala
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Zamek od niemal 600 lat kształtuje krajobraz Mediolanu. Pierwsza twierdza powstała jeszcze za czasów rodu Visconti w XIV wieku, a sto lat później rozbudował ją rządzący księstwem Mediolanu ród Sforzów. W okresie nowożytnym zamek przekształcono w cytadelę, która przez wieki była symbolem opresji sił okupujących miasto. Po zjednoczeniu Włoch przywrócono budowli jej renesansową formę. W środku powstały muzea oraz centrum kulturalne, a Castello Sforzesco na nowo stał się chlubą mieszkańców. Współcześnie Zamek Sforzów jest jedną z najczęściej odwiedzanych atrakcji stolicy Lombardii. Wielu turystów jedynie spaceruje po wewnętrznym dziedzińcu (wejście jest darmowe), a inni odwiedzają również muzea. Jednym z najważniejszych z przechowywanych na zamku dzieł jest rzeźba Pietà Rondanini: ostatnie (i nieukończone) dzieło Michała Anioła.
Początki twierdzy sięgają drugiej połowy XIV wieku. Galeazzo II Visconti, jeden ze współwładców Mediolanu, wzniósł fort nieopodal bramy Porta Giovia (nazywany Castello di Porta Giovia). Jego następca, pierwszy książę Mediolanu Gian Galeazzo, około 1392 roku rozbudował twierdzę dodając do niej baraki wojskowe. Kolejni władcy z rodu Visconti rozbudowywali założenie, które zamienili w pełnoprawny zamek o murach o długości blisko 200 metrów, z wieżami obronnymi w każdym z czterech rogów. Twierdza została główną siedzibą rodu za czasów Filipa Marii Viscontiego, który panował w latach 1412-47. Po śmierci Filipa Marii w 1447 roku proklamowano Republikę Ambrozjańską, której celem było wprowadzenie bardziej demokratycznych rządów. Podczas walk z lojalistami częściowo zniszczono siedzibę obalonego rodu. Władze nowego państewka wspierał Franciszek I Sforzca (Francesco I Sforza), dawny sprzymierzeniec Filipa Viscontiego, który ostatecznie zdradził swoich nowych partnerów i dzięki poparciu lokalnej arystokracji przejął władzę, zostając pierwszym księciem Mediolanu z rodu Sforzów. Okres jego panowania przypadł na lata 1450-1466. Jedną z pierwszych decyzji Franciszka była odbudowana, a raczej przebudowa zamku w warowną rezydencję mieszkalną. Do pomocy zaprosił pochodzącego z Florencji renesansowego architekta i rzeźbiarza Pietro Avelurino, lepiej znanego jako Filarete. Ten zaprojektował wysoką wieżę (nazywaną Torre del Filarete), która nawet dziś jest najbardziej charakterystycznym elementem twierdzy. Przez następne dekady kolejni książęta rozbudowywali zamek. Drugi z władców z dynastii Sforzów, Galeazzo Maria, zaprosił do pomocy architekta Benedetto Ferrini, który zasłynął jako pierwszy mediolański architekt porzucający gotyckie formy na rzecz florenckiego renesansu. W latach 1472-1476 przebudował on zamek na typowo renesansową rezydencję.
MilanoPoczątki twierdzy sięgają drugiej połowy XIV wieku. Galeazzo II Visconti, jeden ze współwładców Mediolanu, wzniósł fort nieopodal bramy Porta Giovia (nazywany Castello di Porta Giovia). Jego następca, pierwszy książę Mediolanu Gian Galeazzo, około 1392 roku rozbudował twierdzę dodając do niej baraki wojskowe. Kolejni władcy z rodu Visconti rozbudowywali założenie, które zamienili w pełnoprawny zamek o murach o długości blisko 200 metrów, z wieżami obronnymi w każdym z czterech rogów. Twierdza została główną siedzibą rodu za czasów Filipa Marii Viscontiego, który panował w latach 1412-47. Po śmierci Filipa Marii w 1447 roku proklamowano Republikę Ambrozjańską, której celem było wprowadzenie bardziej demokratycznych rządów. Podczas walk z lojalistami częściowo zniszczono siedzibę obalonego rodu. Władze nowego państewka wspierał Franciszek I Sforzca (Francesco I Sforza), dawny sprzymierzeniec Filipa Viscontiego, który ostatecznie zdradził swoich nowych partnerów i dzięki poparciu lokalnej arystokracji przejął władzę, zostając pierwszym księciem Mediolanu z rodu Sforzów. Okres jego panowania przypadł na lata 1450-1466. Jedną z pierwszych decyzji Franciszka była odbudowana, a raczej przebudowa zamku w warowną rezydencję mieszkalną. Do pomocy zaprosił pochodzącego z Florencji renesansowego architekta i rzeźbiarza Pietro Avelurino, lepiej znanego jako Filarete. Ten zaprojektował wysoką wieżę (nazywaną Torre del Filarete), która nawet dziś jest najbardziej charakterystycznym elementem twierdzy. Przez następne dekady kolejni książęta rozbudowywali zamek. Drugi z władców z dynastii Sforzów, Galeazzo Maria, zaprosił do pomocy architekta Benedetto Ferrini, który zasłynął jako pierwszy mediolański architekt porzucający gotyckie formy na rzecz florenckiego renesansu. W latach 1472-1476 przebudował on zamek na typowo renesansową rezydencję.
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Milano
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Milano
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Milano
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Castello Sforzesco - Zamek Sforzów
Piazza Mercanti - Plac Kupiecki
Piazza Mercanti - Plac Kupiecki
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Duomo St. Maria Nascente di Milano
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Katedra Narodzin Św. Marii w Mediolanie
Galleria Vittorio Emanuele II - Galeria Wiktora Emmanuela II
Lago di Como
Lago di Como
Lago di Como
Tempio Voltiano - Świątynia Volta
Muzeum poświęcone Alessandro Volcie, który był naukowcem i wynalazcą baterii elektrycznej . Volta urodził się w Como w 1745 roku, pełnił tam swoją pierwszą profesurę do 1779 roku i przeszedł na emeryturę do Como w 1819 roku.
Neoklasycystyczny budynek zaprojektował Federico Frigerio (1873–1959) . Został ukończony w 1927 r. Z okazji 100. rocznicy śmierci naukowca, ale został zainaugurowany w 1928 r. Znajduje się w nim zbiór instrumentów naukowych używanych przez fizyka, w tym jego wczesne stosy galwaniczne ( baterie). Na pierwszym piętrze znajduje się wystawa jego rzeczy osobistych i nagród. W 1984 roku muzeum zostało przedstawione na odwrocie banknotu 10 000 lirów. Volty został przedstawiony na awersie tego samego banknotu. Banknoty były w obiegu do 2001 roku, kiedy to zastąpiły je banknoty euro
Cattedrale di Santa Maria Assunta - Katedra w Como
Katedra w Como - której budowę rozpoczęto w 1396 roku a ukończono w XVI wieku. W 1744 została dobudowana poczwórna kopuła według projektu Filippa Juvarry. Aktualny wystrój wnętrza pochodzi głównie z XVII wieku - gobeliny, obrazy ołtarzowe: Pokłon Trzech Króli i Madonna w otoczeniu świętych Bernardina Luiniego oraz Ucieczka z Egiptu Gaudenzia Ferrariego
Cattedrale di Santa Maria Assunta - Katedra w Como
Cattedrale di Santa Maria Assunta - Katedra w Como
Cattedrale di Santa Maria Assunta - Katedra w Como
Cattedrale di Santa Maria Assunta - Katedra w Como
Funicolare Como - Brunate
Lago di Como
Lago di Como
Lago di Como
Sodalizio Terz'Ordine Secolare Francescano Ancelle Del Signore

źródło informacji:
https://www.podrozepoeuropie.pl/katedra-mediolan/
https://www.podrozepoeuropie.pl/katedra-mediolan/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz