jabekovi: UKRAINA 2018

Львів ● Lwów

kliknij w zdjęcie aby je powiększyć

Шегині - Szeginie

Львів - Lwów

Tadeusha Kostyushka St, 16, Lwów, 79000, Ukraina

Львів - Lwów

Plac generała Hryhorenki - Pomnik Św. Jerzego zwyciężającego smoka

Dawniej plac Jezuicki, Plac Smolki - plac we Lwowie u zbiegu przedwojennych (II Rzeczpospolita) ulic: Jagiellońskiej, Mickiewicza, Kościuszki, Kołłątaja i Podlewskiego. Na miejscu zniszczonego w okresie Ukraińskiej SRR pomnika Franciszka Smolki stoi obecnie figura św. Jerzego

Львів - Lwów

Archikatedralny sobór św. Jura
Архикатедральний собор Святого Юра у Львові

Zbudowana w latach 1744-1772 w stylu rokokowym z fundacji biskupa ordynariusza greckokatolickiej diecezji lwowskiej Atanazego Szeptyckiego. Trzynawowa świątynia, łączy w bardzo oryginalny sposób sztukę rokokową z planem kościoła wschodniego. Stanowi, według niektórych opinii, najdoskonalsze dzieło europejskiego późnego baroku. Do 1946 był to sobór katedralny archidiecezji lwowskiej Kościoła greckokatolickiego. Przeprowadzony przez władze sowieckie we Lwowie w dniach 8 - 10 marca 1946, nieuznany przez Stolicę Apostolską sobór, którego uczestnikami byli podrzędni duchowni i agenci NKWD, zniósł unię z Rzymem i przyłączył formalnie Kościół katolicki obrządku bizantyjsko-ukraińskiego do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Po dokonanej pod nadzorem tajnej sowieckiej policji politycznej oficjalnej likwidacji Kościoła greckokatolickiego w ZSRR i aresztowaniu całego episkopatu, archikatedra Świętego Jura została przekazana w marcu 1946 Rosyjskiemu Kościołowi Prawosławnemu i odgrywała rolę katedry prawosławnej eparchii lwowskiej Patriarchatu Moskiewskiego. W tym czasie usunięto z wnętrza niektóre greckokatolickie i ukraińskie elementy, np. epitafium Markiana Szaszkewycza i tron biskupi (zastąpiony prowizorycznym ołtarzem bocznym). W sierpniu 1990 świątynia powróciła w posiadanie reaktywowanego oficjalnie wówczas w Ukraińskiej SRR Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego. W 1991 papież Jan Paweł II ustanowił metropolitą lwowskim obrządku bizantyjsko-ukraińskiego kardynała Myrosława Lubacziwśkiego (od 1984 greckokatolickiego arcybiskupa lwowskiego, przebywającego na emigracji), następcę Josyfa Slipego. Myrosław Lubacziwski powrócił 31 marca 1991 do Lwowa obejmując obowiązki w Archikatedrze. Cały zespół, otoczony murem, obejmuje, oprócz katedry, również dzwonnicę, budynki kapituły oraz pałac metropolitów. Całość stanowi niezwykle malowniczy, widoczny z daleka zespół architektoniczny. W 1998 sobór św. Jura razem ze Starym Miastem, Wysokim Zamkiem i Podzamczem został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. 29 lipca 2015, w stupięćdziesiątą rocznicę urodzin Andrzeja Szeptyckiego, na placu przy Archikatedrze Świętego Jura, z udziałem prezydenta Ukrainy Petra Poroszenki odsłonięto pomnik metropolity Już w XIII w. na wzgórzu świętojurskim stała kaplica i domki mnichów-pustelników. Według legend mnisi zamieszkiwali też naturalne pieczary we wzgórzu. Ok. 1280 r. książę Lew wzniósł pierwszą drewnianą cerkiew i klasztor, które zostały spalone w 1340. W 1363 archimandryta Eutymiusz rozpoczął budowę nowej, murowanej z kamienia i cegły, świątyni. Prace prowadził i prawdopodobnie wykonał projekt pierwszy architekt lwowski Dorchi, znany też jako Doring. Roboty budowlane przeciągały się i zostały ukończone w 1437. Powstała ceglana, gotycka budowla, kryta dwuspadowym dachem, z niewysoką wieżą-dzwonnicą, charakterystyczna dla ówczesnego Lwowa. Położona daleko poza murami miejskimi świątynia ocalała podczas wielkiego pożaru Lwowa w czerwcu 1527. Stopniowo przybywało wokół niej kaplic. Wymienić wśród nich należy kaplicę św. Prokopa, ufundowaną w 1685 i ufundowaną 15 lat później z woli ihumena Dionizego Siatkiewicza kaplicę Opieki Matki Boskiej dla cudownego obrazu przeniesionego tu z Trembowli. W 1539, po przeniesieniu do Lwowa siedziby diecezji prawosławnej z Halicza, cerkiew św. Jura stała się soborem katedralnym. Diecezja lwowska pozostała ostoją prawosławia nawet po zawarciu unii brzeskiej w 1596. Oficjalnie przystąpiła do niej w 1700, co ogłosił w soborze biskup Józef Szumlański. Metropolita Atanazy Szeptycki zaplanował w I poł. XVIII w. budowę nowej rezydencji i świątyni na wzgórzu św. Jura. Plany te wywołały sprzeciw bazylianów i zapoczątkowały gwałtowny spór, ciągnący się przez dziesięciolecia

Львів - Lwów

Archikatedralny sobór św. Jura

Yerevan - Restaurant

Львів - Lwów

ul. Kopernika - вул. Коперник

Львів - Lwów

ul. Kopernika - вул. Коперник

Львів - Lwów

Pałac Potockich

Neorenesansowy pałac wzniesiony w latach 1888–1890 dla Alfreda Józefa Potockiego według projektu Juliana Cybulskiego; skonfiskowany przez Ukraińską SRR w 1940; odrestaurowany w latach 2001–2002, mieści rezydencję prezydenta Ukrainy we Lwowie i Lwowską Galerię Sztuki. Wcześniej na tym terenie był rozległy ogród, w którym znajdowało się kilka niewielkich budynków. Zostały zburzone ok. 1820 i wówczas rozpoczęła się tu budowa klasycystycznego pałacu według projektu Ignacego Chambreza. Był to prostokątny, dwukondygnacyjny budynek nakryty mansardowym dachem, posiadał symetryczną fasadę z centralnym ryzalitem oraz poddasze zwieńczone balustradą. Na wysokości pierwszej kondygnacji elewacja posiadała boniowanie, a powyżej drugiej naroża ozdobione były sześcioma parami jońskich pilastrów. Pałac ten stał w tym miejscu do 1860, a następnie został zburzony. Nowy pałac powstał dwadzieścia lat później, oryginalny projekt w stylu baroku francuskiego z czasów Ludwika XIV stworzył Louis Dauvergne. Dla potrzeb rodziny Alfreda Józefa i Marii Klementyny Potockich został dostosowany przez Juliana Cybulskiego i Ludwika Baldwina-Ramulta, którzy nadali mu cechy francuskiego neorenesansu z elementami neobaroku. Alfred Józef Potocki nie dożył ukończenia pałacu, zmarł w 1889 w Paryżu. Budowa zakończyła się rok później, zamieszkała tu Maria Klementyna Potocka. Po jej śmierci w 1903 pałac przebudowano dzieląc jego wnętrza na apartamenty, zmniejszono również teren ogrodu, sprzedano go pod zabudowę miejską wielorodzinną. 22 listopada 1919 podczas obchodów pierwszej rocznicy wyzwolenia Lwowa odbywały się pokazy lotnicze, amerykański pilot Edmund Graves wykonując akrobacje lotnicze przecenił możliwości samolotu i wykonując jeden z manewrów doprowadził do złamania skrzydła w wyniku czego samolot runął na pałac. Doszło do eksplozji zbiorników z paliwem, które doszczętnie zniszczyły dach, a górne piętra spłonęły. Odbudowa gmachu trwała z przerwami do 1931, Potoccy byli posiadaczami pałacu do wkroczenia Armii Czerwonej do Lwowa. Podczas okupacji hitlerowskiej sale pałacu przeznaczono na miejsce wystaw o charakterze propagandowym, które przywożono z Drezna m.in. "Tyfus plamisty i jego zwalczanie", "Światowa zaraza żydowska". Dzięki temu budynek przetrwał okres II wojny światowej bez uszkodzeń, w 1945 władze radzieckie przekazały go w użytkowanie Instytutowi Geologii i Geochemii Minerałów Palnych. W 1972 w pałacu postanowiono ulokować urząd ewidencji stanu cywilnego, ale jego stan techniczny sprawił, że poddano go dwuletniemu remontowi. W 1980 zniszczono część ogrodu podczas prac nad budową szybkiego tramwaju, którą ostatecznie przerwano. Uzyskanie przez Ukrainę niepodległości początkowo nie wpłynęło na zmianę przeznaczenia budynku. W 1996 w południowej części ogrodu wybudowano obiekt wystawienniczy nazwany Lwowskim Pałacem Sztuki. Jego projektant Wasyl Kamenszczyk w dowolny sposób nawiązał do mansardowego dachu pałacu, obecnie mieści się tam galeria sztuki współczesnej i sala konferencyjna. W latach 2001-2002 przeprowadzono gruntowny remont wnętrz pałacowych, którymi kierował również Wasyl Kamenszczyk, obecnie mieści się tam Lwowska Galeria Sztuki, reprezentacyjna część jest lwowską rezydencją prezydenta Ukrainy

Львів - Lwów

Pałac Potockich

Львів - Lwów

Lwowski pomnik Adama Mickiewicza

Po Krakowie, Poznaniu i Warszawie, w centralnym punkcie Lwowa stanął, najpiękniejszy z pewnością, pomnik poety. Inicjatywa uhonorowania wieszcza wyszła od członka lwowskiego Towarzystwa Literackiego im. Mickiewicza, Adama Krechowieckiego. Powołano Komitet Budowy z prezesem dr. Bronisławem Radziszewskim, viceprezesem Adamem Krechowieckim i sekretarzem dr. Michałem Rolle. Rozpisano konkurs, na który wpłynęło 28 projektów od polskich rzeźbiarzy zamieszkałych w kraju i za granicą. Nie stawiano artystom specjalnych wymagań, prócz tego, by w projekt wkomponowano kolumnę. W roku 1898 wybrano trzy projekty: lwowskiego rzeźbiarza Antoniego Popiela, Leona Zawiejskiego mieszkającego we Florencji i Wacława Szymanowskiego z Paryża. Wybrano projekt Antoniego Popiela, wykładowcy rysunku na Politechnice Lwowskiej, absolwenta krakowskiej ASP, kształconego we Wiedniu, Florencji i Berlinie, znanego już twórcy szeregu rzeźb na gmachach miejskich. Koszt budowy miał wynosić 166 tys. koron. Miasto ofiarowało 60 tys. koron. Sejm Galicyjski - 20 tys., resztę zebrano dzięki darom społeczeństwa. Marmur na dwudziestojednometrową kolumnę sprowadzono z Baveny koło Mediolanu, postać poety, wysoka na 3,30 m i pozostałe elementy z brązu odlano we Lwowie. Budowę pomnika i opracowanie jego otoczenia zakończono w ciągu dwóch lat. Dnia 30 października 1904 r. nastąpiło odsłonięcie pomnika. Na uroczystość przybył z Paryża syn poety Władysław Mickiewicz

Львів - Lwów

Lwowski Narodowy Akademicki Teatr Opery i Baletu im. Salomei Kruszelnickiej

Projekt teatru wykonał dyrektor lwowskiej Szkoły Przemysłowej prof. Zygmunt Gorgolewski, który w 1895 roku wygrał konkurs ogłoszony przez magistrat lwowski. Budowę rozpoczęto w czerwcu 1897 roku. Obiekt usytuwany jest w rejonie dawnego placu Gołuchowskich, zamyka perspektywę Wałów Hetmańskich, dziś Prospekt Swobody (Aleja Wolności). W miejscu obecnego budynku stał niegdyś pałac Gołuchowskich, sąsiadujący od wschodu z okazałym gmachem fundacji Skarbkowskiej, mieszczącej narodową scenę. Po około 40. latach użytkowania okres zastrzeżony aktem fundacyjnym hr. Fryderyka Skarbka dla utrzymania teatru w gmachu fundacji dobiegał końca. Rada Królewskiego Stołecznego m. Lwowa podjęła uchwałę o budowie nowego Teatru Wielkiego. Rozpisano konkurs wśród „architektów polskiej i ruskiej narodowości”, prace miały być nadsyłane do 1 stycznia 1896 r. W efekcie na konkurs nadesłano trzy projekty, z których rozpatrywano tylko dwa: Jana Zawiejskiego oznaczony godłem Justitia i Zygmunta Gorgolewskiego Laudendo monet. Jury konkursowe opowiadało się za obydwoma projektami. W efekcie pomysł Gorgolewskiego zwyciężył, gdyż zadecydowały korzystniejsze rozwiązania formalne. W latach 1897-1900 Gorgolewski osobiście kierował budową i nadzorował wykonanie wszystkich prac związanych z wyposażeniem i artystycznym ozdabianiem gmachu. Koryto Pełtwi zostało zasklepione, a na nowatorskim fundamencie żelbetowym zaprojektowanym przez inż. Jana Boguckiego wzniesiono ściany z cegły i kamienia. Przy projektowaniu i budowie teatru uwzględniono 114 przepisów przeciwpożarowych i budowlanych. Koszt budowy i wyposażenia gmachu wyniósł półtora miliona koron. Na skutek osunięcia się gruntu po zbudowaniu gmachu, wejście do niego prowadzi wprost z przyległego placu, a nie – jak pierwotnie planowano – po paradnych schodach. Do prac przy ozdabianiu gmachu teatralnego zaproszono najbardziej znanych artystów malarzy i rzeźbiarzy ówczesnego Lwowa. Urządzenia maszynowe teatru wykonała fabryka maszyn i wagonów z Sanoka. 4 października 1900 odbyło się uroczyste otwarcie teatru roku w obecności gości honorowych – Henryka Sienkiewicza, Ignacego Paderewskiego, Henryka Siemiradzkiego, prezydenta miasta Godzimira Małachowskiego, namiestnika Leona Pinińskiego, marszałka krajowego Stanisława Badeniego oraz delegacji praskiej z burmistrzem Vladimirem Srbem i byłym dyrektorem Narodowego Divadla Františkiem Adolfem Šubertem. Odegrano hymny: polski, austriacki i czeski. Po mszy w Katedrze Łacińskiej poświęcenia gmachu teatru dokonał lwowski arcybiskup katolicki obrządku ormiańskiego Izaak Mikołaj Isakowicz

Na wystawie inauguracyjnej przedstawiono:

- widowisko poetycko-choreograficzne Baśń nocy świętojańskiej ze słowami Jana Kasprowicza oprawą muzyczną Seweryna Bersona,
- operę Władysława Żeleńskiego Janek (specjalnie na tę okazję zamówioną i skomponowaną),
- komedię Fredry Odludki

Львів - Lwów

Lwowski Narodowy Akademicki Teatr Opery i Baletu im. Salomei Kruszelnickiej

Львів - Lwów

Lwowski Narodowy Akademicki Teatr Opery i Baletu im. Salomei Kruszelnickiej

Львів - Lwów

Lwowski Narodowy Akademicki Teatr Opery i Baletu im. Salomei Kruszelnickiej

Львів - Lwów

Lwowski Narodowy Akademicki Teatr Opery i Baletu im. Salomei Kruszelnickiej

Львів - Lwów

Lwowski Narodowy Akademicki Teatr Opery i Baletu im. Salomei Kruszelnickiej

Львів - Lwów

Kościół Bożego Ciała i klasztor Dominikanów
obecnie greckokatolicka cerkiew Najświętszej Eucharystii

Dominikanie według tradycji przybyli do Lwowa w 1234 r. Początkowo wznieśli kościół drewniany, jednak po włączeniu Lwowa do Polski został on zastąpiony w końcu XIV w. murowaną świątynią. Formalnej fundacji dokonał w 1378 r. książę Władysław Opolczyk, namiestnik króla Polski i Węgier Ludwika. Po pożarze w 1407 r. kościół został odbudowany i powiększony. Powstała wtedy trójnawowa i trójprzęsłowa hala z trójprzęsłowym prezbiterium, zamkniętym pięciobocznie. Popadający w ruinę gotycki kościół został rozebrany a w jego miejsce w latach 1749-64 r. stanął obecny późnobarokowy. Zbudowany został z fundacji Józefa Potockiego, kasztelana krakowskiego i hetmana wielkiego koronnego. Autorem projektu był spolonizowany Holender Jan de Witte, późniejszy komendant twierdzy w Kamieńcu Podolskim. W 1865 r. do kościoła przybudowano wieżę służącą jako dzwonnica. Po drugiej wojnie światowej kościół zamieniony został w muzeum ateizmu i religii, a po 1990 r. świątynię zajęli grekokatolicy, którzy nadal ją użytkują

Львів - Lwów

Plac Muzealny - Pomnik Nikifora Krynickiego

Pomnik odsłonięty w maju 2006 r. wykonany został przez architekta Mychajło Jaholnyka i rzeźbiarza Serhija Ołeszki. W zwyczaju jest by chwycić Nikifora za nos, by powrócić jeszcze kiedyś do pięknego Lwowa

Львів - Lwów

Hinkalnya na Fedorova

Львів - Lwów

Just Lviv It - czerwony tramwaj z pamiatkami - jeden z symboli Lwowa

Львів - Lwów

Plac Muzealny

Львів - Lwów

Cerkiew Wołoska - Cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej

Zabytkowa renesansowa cerkiew we Lwowie, na Starym Mieście, wzniesiona w miejscu wcześniejszej w latach 1591–1629 przez Bernarda Avellidesa[1], Pawła Rzymianina, Wojciecha Kapinosa i Ambrożego Przychylnego; dzwonnicę wzniósł w latach 1571–1578 Piotr Barbon. Zespół cerkiewny położony jest przy ul. Ruskiej i składa się z cerkwi Zaśnięcia Matki Bożej, dzwonnicy (wieży Korniakta) i kaplicy Trzech Świętych Hierarchów. Fundatorem pierwszej cerkwi był hospodar mołdawski Aleksander Łopuszanin (stąd nosi ona potoczną nazwę Wołoskiej). Drugą cerkiew wzniesiono z inicjatywy Bractwa Uspieńskiego, zaś fundatorem dzwonnicy i kaplicy był kupiec Konstanty Korniakt. Cerkiew jest obecnie użytkowana przez Ukraiński Autokefaliczny Kościół Prawosławny

Львів - Lwów

Kopiec Unii Lubelskiej - Panorama Lwowa

Kopiec na Wysokim Zamku, usypany z okazji 300. rocznicy zawarcia unii lubelskiej (1569). Wzniesiony dzięki inicjatywie i wkładowi finansowemu Franciszka Smolki. W dniu poświęcenia kamienia węgielnego – 11 sierpnia 1869 wśród uroczystego, manifestacyjnego nastroju sypano tam ziemię ze wszystkich stron Polski, a nawet z grobów: Mickiewicza, Słowackiego i gen. Kniaziewicza. Ziemię pod kopiec brano ze splantowanego szczytu wzgórza, a kamienie w pewnej części z zabytkowych ruin zamku obronnego. Ze szczytu (413 m n.p.m.) roztacza się widok na miasto i okolicę

Львів - Lwów

Panorama Lwowa

Львів - Lwów

Cerkiew Przemienienia Pańskiego
Церква Преображення Господа Нашого Ісуса Христа

Cerkiew została budowana na ruinach rzymskokatolickiego kościoła pw. Trójcy Przenajświętszej oo. trynitarzy, który spłonął w wyniku bombardowania miasta przez Austriaków w czasie Wiosny Ludów w 1848

Львів - Lwów

Katedra Ormiańska pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny
Вірменський кафедральний собор Успіння Пресвятої Богородиці

Jeden z najstarszych i najcenniejszych zabytkowych kościołów Lwowa, ufundowana przez Ormian w II połowie XIV wieku, będąca niemal od początku ośrodkiem biskupstwa ormiańskiego. Wielokrotnie przebudowywana i rozbudowywana, zachowała ślady architektoniczne ze wszystkich etapów swojej historii. Ważne w dziejach katedry znaczenie miała jej rozbudowa i modernizacja przeprowadzona w I połowie XX wieku, podjęta z inicjatywy arcybiskupa Józefa Teofila Teodorowicza. Do 1945 roku świątynia była katedrą katolicką obrządku ormiańskiego pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Po II wojnie światowej, wraz z przyłączeniem Lwowa do ZSRR, wprowadzeniem ustroju komunistycznego i zmuszeniem Ormian do wyjazdu do Polski Ludowej katedra została zamknięta i przekazana na potrzeby Lwowskiej Galerii Obrazów jako magazyn. Funkcję tę pełniła do roku 2000. W latach 2000–2003 przekazana etapami ustanowionej w 1997 roku diecezji Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego, obejmującej Ormian przybyłych na Ukrainę po II wojnie światowej. W latach 2006–2013 przeprowadzono w katedrze prace konserwatorskie. Część tych prac sfinansowała Rada Miejska Lwowa, a część Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Fundacja Kultury i Dziedzictwa Ormian Polskich

Львів - Lwów

Katedra Ormiańska pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny
Вірменський кафедральний собор Успіння Пресвятої Богородиці

Львів - Lwów

Rynek Lwowski
Львівський ринок

Centralny plac Lwowa, miasta lokowanego w 1356 r. przez Kazimierza III Wielkiego na prawie magdeburskim. Plac ma kształt prostokątny i wymiary 142 x 129 m. Z każdego narożnika Rynku wychodzą po dwie ulice. Jest więc on podobny do Rynku warszawskiego i wrocławskiego, a różny od Rynków poznańskiego i krakowskiego. Centralną część placu zajmował blok śródrynkowy, którego południową ścianę stanowił Ratusz. Po zawaleniu się wieży ratuszowej w 1825 r. cały blok rozebrano i postawiono nowy Ratusz. Dookoła Rynku wznoszą się 44 kamienice prezentujące wszystkie style od renesansu po modernizm. W czterech narożnikach rynku znajdują się studnie-fontanny z początku XIX wieku dłuta prawdopodobnie Hartmana Witwera lub Schimsera. Przedstawiają postacie mitologiczne: Neptuna, Dianę, Amfitrytę, Adonisa. Przed Ratuszem stał pręgierz, przy którym wykonywano wyroki. Plac wytyczono wkrótce po lokacji miasta. Początkowo zabudowa była gotycka. Wielki pożar miasta 3 czerwca 1527 roku praktycznie doszczętnie zniszczył całą zabudowę. Rynek, jak i całe miasto, odbudowano w nowym już - renesansowym - stylu. Jednym z nielicznych zachowanych elementów gotyckich jest sklepienie w kamienicy nr 24 odkryte na początku XX wieku i portal w kamienicy nr 25. Na Rynku odbywały się najważniejsze uroczystości. Władysław II Jagiełło odebrał hołd lenny w 1387 od hospodara wołoskiego Aleksandra, a Władysław III Warneńczyk w 1436 od Eliasza. Tutaj pod pręgierzem ścięto hospodarów mołdawskich: w 1564 roku Stefana Tomżę, w 1577 Jana Podkowę i w 1582 Jankułę. W 1848 roku na Rynku formowano Gwardię Narodową. 11 listopada 1920 Józef Piłsudski przyjął defiladę z okazji nadania miastu krzyża srebrnego Orderu Virtuti Militari. W 2006 roku wykonano kompleksowy remont płyty placu oraz rzeźb-fontann

Львів - Lwów

Rynek Lwowski
Львівський ринок

Львів - Lwów

Rynek Lwowski
Львівський ринок

Львів - Lwów

Kamienica Królewska

Львів - Lwów

Kamienica Królewska

Renesansowa kamienica na lwowskim Rynku pod nr. 6, zbudowana w 1580 roku dla greckiego kupca Konstantego Korniakta, później w posiadaniu Jakuba Sobieskiego, a po jego śmierci — króla Jana III Sobieskiego, który przebudował ją na pałacową rezydencję z okazałymi komnatami i salą audiencjonalną.

Arkadowy dziedziniec

Kamienica została wybudowana na fundamentach dwóch wcześniejszych gotyckich kamienic, jakie stały w tym miejscu w XV wieku. Konstanty Korniakt, na mocy dekretu Stefana Batorego, otrzymał przywilej wybudowania podwójnie szerokiej kamienicy[3]. Wejście zdobi bogaty portal. Wewnątrz znajduje się arkadowy dziedziniec (kamienicę zwano od przebudowy "Małym Wawelem"), a elewację wieńczy attyka, w której umieszczono figury przedstawiające postać króla w koronie i orszak zbrojnych rycerzy. W 1634 przeleżał tutaj miesiąc chory na ospę Władysław IV. 21 grudnia 1686 roku król Jan III Sobieski zaprzysiągł tutaj traktat pokojowy Rzeczypospolitej z Rosją (tzw. traktat Grzymułtowskiego). W kamienicy tej od roku 1908 do pierwszej okupacji sowieckiej Lwowa (1939) mieściło się Muzeum Narodowe im. króla Jana III; od czasów ZSRR i niepodległej Ukrainy znajduje tutaj muzeum historyczne

Львів - Lwów

Kamienica Królewska

Львів - Lwów

Kamienica Królewska

Львів - Lwów

Kamienica Królewska

Львів - Lwów

Kamienica Heppnerowska

Nr 28 renesansowa kamienica, zbudowana w 1510, należała do Pawła Heppnera, burmistrza Lwowa

Львів - Lwów

Kamienica Heppnerowska

Львів - Lwów

Kamienica Heppnerowska

Львів - Lwów

Kamienica Baczewskich

Nr 31 modernistyczna kamienica, zbudowana 1923 r. według projektu Bronisława Wiktora

W 1782 roku pod Lwowem powstała marka, która na wiele nadchodzących lat stała się ikoną ówczesnej popkultury i symbolem polskiego Lwowa. Mowa oczywiście o słynnej destylarni alkoholu rodziny Baczewskich. Po latach nieobecności, marka J. A. Baczewski wróciła na rynek w Polsce, a w dawnej Galicji… nazwiskiem Baczewskich sygnowana jest jedna z najlepszych restauracji we Lwowie. W 1782 roku Layb Baczels założył fabrykę wódki w niewielkiej wsi Wybranówka (dziś mieszka tu około 700 osób) 44 kilometry od Lwowa. Nawet publikacje wydawane pod nadzorem właścicieli dzisiejszej marki Baczewski niewiele mówią na temat pierwszych lat działalności fabryki. Wiadomo, że założyciel słynnej firmy zmarł 2 czerwca 1811 roku. Wiadomo też, że w 1810 roku, za sprawą Leopolda Maksymiliana, firma trafia pod sam Lwów do wsi Zniesienie. W 1830 roku Eneasz Coffey opracowuje podwójną kolumnę rektyfikacyjną. Już w 1832 roku do fabryki Baczewskiego trafia ta najnowsza zdobycz świata produkcji wódki. Wyroby stają się smaczniejsze i łagodniejsze, a ich produkcja znacznie przyspiesza. Wiadomo też, że słynna rodzina Żydowskiego pochodzenia zmienia nazwisko na bardziej Polskie – Baczewski. W latach 60-tych XIX wieku u steru fabryki Wdowy i Synów zasiada Debora Baczewska. Według Ukraińców wynajmujących mieszkania przy Rynku 16 poza fabryką miała też kamienicę w samym centrum Lwowa. Tu kolejny raz losy lwowskiej firmy są nieznane. Publikacje wydawane przez obecnych właścicieli marki sugerują, że przez pewien czas istnieć mogły dwie firmy Baczewskich we Lwowie. Okres największego triumfu firmy to bezapelacyjnie czas od 1856 roku. W tym roku do rodzinnego biznesu włączony zostaje prawnuk założyciela – Józef Adam, który w 1882 roku formalnie staje się właścicielem zakładów. Urodzony w 1829 roku absolwent Politechniki Lwowskiej, radny Rady Miasta Lwów, członek Izby Przemysłowo Handlowej we Lwowie, a także powstaniec styczniowy i filantrop sprawił, że firma stała się jednym z największych producentów napojów alkoholowych w Europie. Józef Adam przenosi siedzibę spółki do dawnego pałacu Cieleckich. Na jego polecenie budynki fabryki przy obecnej ulicy Chmielnickiego zostały przebudowane w 1908 roku. To właśnie ich ruiny zobaczyć możecie na zdjęciach załączonych do wpisu. Józef Adam Baczewski to także fundator okazałej kaplicy Baczewskich na Cmentarzu Łyczakowskim, której wnętrza zdobione są marmurami z pałacu Cieleckich. J.A. Baczewski robi coś, czego do tej pory nie próbowano. To wcieleniem jego myśli są słynne butelki w których sprzedawano trunki Baczewskiego. Zdobione karafki o różnych kształtach i rozmiarach – nawet bez wkładu – osiągają dziś wysokie ceny. Opakowania wprowadzone na rynek przez J. A. Baczewskiego wnoszą nową jakość – w wypadku najmocniejszych trunków są przezroczyste

Львів - Lwów

Kamienica Baczewskich

Львів - Lwów

Rynek Lwowski
Львівський ринок

Львів - Lwów

Fontanna z posągiem Neptuna

Львів - Lwów

Fontanna z posągiem Neptuna

Львів - Lwów

Fontanna z posągiem Amfitryty

Львів - Lwów

Czarna Kamienica

Nazywana również Lorencowiczowską lub Anczowską od nazwisk pierwszych właścicieli. kamienica we Lwowie, w Rynku pod nr. 4, renesansowa, wzniesiona w latach 1588–1589 według projektu Piotra Barbona. Twórcą charakterystycznej elewacji był prawdopodobnie Andrzej Podleśny. Przebudowana w 1596 (podwyższona o dwie kondygnacje) i 1884, jeden z najcenniejszych zabytków polskiej architektury XVI w.; w latach 1926–1940 mieściła Muzeum Historyczne Miasta Lwowa, w tym od 20 listopada 1938 Muzeum Historyczne Obrony Lwowa. Od 1940 mieści ukraińskie Muzeum Historyczne we Lwowie. Kamienica została zbudowana dla poborcy ceł, Włocha Tomasza Albertiego. Wkrótce przeszła ona w ręce aptekarskiej rodziny Lorencowiczów, następnie – bogatego patrycjusza Marcina Nikanora Anczewskiego (Anczowskiego). Od 1926 stanowi własność miasta, które umieściło w niej muzeum historyczne miasta Lwowa. Fasada kamienicy pokryta jest diamentową rustyką z piaskowca, który poczerniał ze starości lub – według innych źródeł – został pomalowany na czarno; stąd pochodzi nazwa kamienicy. Czarna kamienica jest uważana za jeden z najcenniejszych zabytków budownictwa mieszczańskiego z epoki renesansu w dawnej Polsce

Львів - Lwów

Galicyjska Kasa Oszczędności

Spółdzielnia oszczędnościowo-kredytowa założona w 1844 we Lwowie, w 1938 przekształcona w Centralną Małopolską Kasę Oszczędności we Lwowie; kredytowała m.in. górnictwo ropy naftowej i przedsięwzięcia przemysłowe, dotowała polskie instytucje społeczne i kulturalne w Małopolsce Wschodniej

Львів - Lwów

Lwowska Manufaktura Czekolady

Львів - Lwów

Słynna marka Baczewski

Львів - Lwów

Kościół św. Andrzeja przy klasztorze Bernardynów
Бернардинський костел святого Андрія Первозванного

Były kościół rzymskokatolicki położony przy pl. Soborowym 3 (przed 1945 – pl. Bernardyńskim) we Lwowie. Został zbudowany w latach 1600-1630 na miejscu dawnego, drewnianego kościoła według planów Pawła Rzymianina. Łączy w swej architekturze najlepsze wzory włoskiego i flamandzkiego manieryzmu i jest jednym z najpiękniejszych kościołów Lwowa. Zachwyca swą zgrabną sylwetą i bogato dekorowaną fasadą. Kościół i klasztor oo. Bernardynów znajdował się poza zasięgiem murów obronnych Lwowa, dlatego cały kompleks został ufortyfikowany i tworzył osobną warownię

Львів - Lwów

Kościół św. Andrzeja przy klasztorze Bernardynów
Бернардинський костел святого Андрія Первозванного

Kościół św. Andrzeja przy klasztorze Bernardynów
Бернардинський костел святого Андрія Первозванного

Львів - Lwów

Kościół św. Piotra i Pawła
Гарнізонний храм святих апостолів Петра і Павла

Popularnie zwany kościołem jezuitów. Jest położony przy ul. Teatralnej 11, przed 1945 – ul. Rutowskiego, na Starym Mieście. Po 1945 zamknięty i przeznaczony na magazyn książek. Od 2011 kościół katolicki obrządku bizantyjsko-ukraińskiego pod wezwaniem św. św. Piotra i Pawła - kościół garnizonowy Sił Zbrojnych Ukrainy garnizonu lwowskiego

Львів - Lwów

Bohdan Zenobi Chmielnicki
Зѣновій Богдан Хмелніцкiй

Urodzony 27 grudnia 1595 najprawdopodobniej w Czehryniu, zm. 6 sierpnia 1657 w Czehryniu. Hetman zaporoski, przywódca powstania kozackiego przeciwko Rzeczypospolitej w latach 1648–1654, bohater narodowy Ukrainy

Львів - Lwów

Krakowski rynek
Краківський ринок

Przed II wojną światową jeden z największych lwowskich bazarów działał na placu Krakowskim, od lokalizacji na Przedmieściu Krakowskim był przez mieszkańców miasta nazywany "Krakidałami". Handlowano tam głównie produktami spożywczymi, a sprzedającymi byli przede wszystkim Żydzi. Podczas okupacji hitlerowskiej społeczność żydowska przestała istnieć, natomiast po 1945 władze radzieckie w ramach porządkowania miasta postanowiły zmienić lokalizację targowiska (targowisko na dawnym Placu Krakowskim, obecnie Jarosława Ośmiomysła odrodziło się po uzyskaniu przez Ukrainę niepodległości). Nowe powstało w 1947 na obszarze zdewastowanego w 1941 starego cmentarza żydowskiego, na terenie tym nie przeprowadzono ekshumacji, a jedynie utwardzono jego powierzchnię. Początkowo nosił nazwę "Rynek Centralny". W pierwszym półroczu 2007 Krakowski rynek był największym płatnikiem odprowadzającym podatki do budżetu miasta Lwowa

Львів - Lwów

Cmentarz Łyczakowski
Личаківський цвинтар

Najstarsza zabytkowa nekropolia Lwowa, położona we wschodniej części miasta na malowniczych wzgórzach wśród specjalnie zaprojektowanego, starego drzewostanu tworzącego szereg alei. Jest miejscem pochówku wielu zasłużonych dla Polski i Ukrainy ludzi kultury, nauki i polityki. Na cmentarzu znajduje się wiele zabytkowych nagrobków o wysokiej wartości artystycznej, przedstawiających alegoryczne postaci i wizerunki zmarłych, a także liczne kaplice, edykuły, kolumny i obeliski, w różnych stylach. Cmentarz Łyczakowski został założony w 1786. Jest jedną z najstarszych nekropolii istniejących do dziś w Europie (dla porównania: Powązkowski w Warszawie został założony w 1790, Cmentarz na Rossie w Wilnie został oficjalnie otwarty 6 maja 1801 r., Rakowicki w Krakowie i Père-Lachaise w Paryżu w 1803). W miejscu obecnego cmentarza istniał już w XVI wieku cmentarz dla zmarłych na dżumę, podczas gdy innych zmarłych, aż do czasów cesarza Józefa II, grzebano na cmentarzach przykościelnych. Po I rozbiorze Polski Lwów znalazł się w zaborze austriackim. W 1783 wydano dekret cesarski nakazujący likwidację dotychczasowych cmentarzy i wytyczenie nowych, poza obrębem miast. Każda z dzielnic Lwowa miała swój cmentarz – w ten sposób powstały cmentarze: Łyczakowski, Gródecki, Stryjski i Żółkiewski (po 100 latach trzy ostatnie zlikwidowano, otwierając w ich miejsce największy terytorialnie lwowski Cmentarz Janowski, zajmujący 45 ha). Powiększany wielokrotnie zajmuje ponad 40 ha i podzielony jest na 86 pól grobowych poprzecinanych siecią alejek. Obecny wygląd cmentarz otrzymał w 1855 (proj. Karol Bauer i Tytus Tchórzewski), a od 1885 zaczęto prowadzić dokładne księgi cmentarne, pozwalające ustalić miejsce pochówku. Znajduje się tu ok. 300 tys. mogił, w tym ok. 2 tys. ma formę kamiennych grobowców, natomiast 23 to kaplice grobowe. Na grobach wzniesiono ok. 500 posągów i płaskorzeźb

Львів - Lwów

Cmentarz Łyczakowski
Личаківський цвинтар

Львів - Lwów

Cmentarz Łyczakowski

Личаківський цвинтар

Neoromantyczna kaplica przemysłowców Baczewskich

Львів - Lwów

Cmentarz Łyczakowski
Личаківський цвинтар
Neoromantyczna kaplica przemysłowców Baczewskich

Львів - Lwów

Cmentarz Łyczakowski
Личаківський цвинтар

Львів - Lwów

Cmentarz Łyczakowski
Личаківський цвинтар
Kaplica Morawskich

Львів - Lwów

Marja Konopnicka

Choć związała się ze Lwowem dopiero u kresu swojego życia, po jej śmierci nikt nie miał wątpliwości gdzie ją pochować. Na pogrzeb Konopnickiej, 11 października 1910 roku, przybyło 50 tysięcy osób, całe miasto było pogrążone w żałobie, w oknach wisiały czarne flagi i szarfy żałobne. Była to forma manifestacji patriotycznej Polaków we Lwowie. Ten grób łatwo dostrzec, gdyż zawsze jest tu dużo kwiatów, zniczy i biało-czerwonych szarf. Popiersie, które stoi tam obecnie nie jest oryginalne. To pierwsze, dłuta rzeźbiarki Luny Drexlerówny, zostało zniszczone podczas II wojny światowej

Cmentarz Łyczakowski
Личаківський цвинтар

Львів - Lwów

Львів - Lwów

Cmentarzem Orląt Lwowskich
Cmentarz Obrońców Lwowa

Autonomiczna część cmentarza Łyczakowskiego we Lwowie. Zajmuje odrębne miejsce – stoki wzgórz od strony Pohulanki. Znajdują się na nim mogiły uczestników bitwy o Lwów i Małopolskę Wschodnią, poległych w latach 1918–1920 lub zmarłych w latach późniejszych. Często nazywany jest Cmentarzem Orląt, gdyż spośród pochowanych tam prawie 3000 żołnierzy, część to Orlęta Lwowskie, czyli młodzież szkół średnich i wyższych oraz inteligencja. Nazywany on był przez Polaków miejscem świętym (Campo Santo). Cmentarz został zaprojektowany w stylu Art deco. Założenia planistyczne cmentarza - wg niektórych opinii - przypominają nekropolie wojskowe we Francji z okresu I wojny światowej

Львів - Lwów

Cmentarzem Orląt Lwowskich
Cmentarz Obrońców Lwowa

Львів - Lwów

Cmentarz Łyczakowski
Личаківський цвинтар

Львів - Lwów

Lwowski Narodowy Uniwersytet Medyczny im. Daniela Halickiego

20 stycznia 1661 król Jan Kazimierz nadał przywilej przekształcający kolegium jezuitów w Akademię, która posiadała cztery wydziały. Nie powstał wówczas wydział medyczny i taki stan trwał aż do zamknięcia uczelni przez władze austriackie w 1773. Cesarz Józef II Habsburg przywilejem z 21 października 1784 wyraził zgodę na wznowienie działalności uczelni, co nastąpiło 16 listopada 1784. Powstały wówczas wydziały prawa, teologii, filozofii i medycyny, od tego czasu datuje się istnienie uczelni medycznej we Lwowie. W 1891 rząd austro-węgierski podjął decyzję o powołaniu samodzielnego wydziału lekarskiego, dzięki wstawiennictwu namiestnika Galicji Kazimierza Badeniego powstał wówczas wydział medyczny. W tym samym roku władze miasta i namiestnictwo przydzieliły uczelni teren przy ulicy Piekarskiej 52 pod budowę nowego wydziału. Autorem projektu był Józef Braunseis, pod którego kierownictwem powstały w ciągu czterech lat gmach główny anatomii opisowej i fizjologii, medycyny sądowej, patologii oraz chemii i farmakologii. Do 1898 powstały kolejne obiekty, które pomieściły katedry położnictwa i ginekologii, chorób wewnętrznych, dermatologii i wenerologii, otolaryngologii. W marcu 1900 uczelnię ukończyło pierwszych szesnastu absolwentów posiadających tytuł lekarza, czternastu Polaków i dwóch Ukraińców. Na początku XX wielu wykładowcy rekrutowali się z uczelni o dłuższych tradycjach i renomie, tj. Uniwersytet Jagielloński, Wiedeński i w Heidelbergu

Львів - Lwów

Lwowski Narodowy Uniwersytet Medyczny im. Daniela Halickiego

Львів - Lwów

Lwowski Narodowy Uniwersytet Medyczny im. Daniela Halickiego

Львів - Lwów

Lwowski Narodowy Uniwersytet Medyczny im. Daniela Halickiego

Львів - Lwów

Chaykhana Samarkand Restaurant

Львів - Lwów

Chaykhana Samarkand Restaurant

Львів - Lwów

Arsenał Miejski

Pierwszy arsenał zbudowano we Lwowie w 1430 pomiędzy dwoma pasami murów obronnych. Jego zachodnią ścianę stanowił wewnętrzny mur obronny z XIV w. Drugi arsenał wzniesiono w tym samym miejscu w latach 1555-1556; został on zniszczony przez pożar w 1571. Trzeci, zbudowany z kamiennych bloków i z cegły budynek, zachowany do dziś, powstał w latach 1574-1576. Podczas szturmu wojsk szwedzkich w 1704 został on poważnie uszkodzony. W XVI-XVII w. z arsenałem sąsiadowała ludwisarnia, w której odlewano spiżowe lufy armat i kule żelazne. W 1799, po rozbiórce murów obronnych, umieszczono na ścianie arsenału, zachowane do dziś , tablice kamienne z rzeźbami i napisami, zdobiące przedtem mury obronne: pośrodku herb Sobieskiego (Janina), z prawej strony herb miasta Lwowa (z 1665) a z lewej – herb hetmana Stanisława Jabłonowskiego, który przyczynił się do umocnienia niszczejących murów obronnych. Usunięto jednocześnie z nisz ściany wschodniej popiersia generałów: Krzysztofa Arciszewskiego i Pawła Grodzickiego. W latach międzywojennych budynek arsenału oddany był na cele wojskowe. Poddano go starannej restauracji, z zachowaniem i odkryciem pierwotnych murów. Po restauracji Arsenału Miejskiego, dokonanej w latach 1979-w 1981 umieszczono w nim oddział Muzeum Historycznego - Muzeum Starej Broni "Arsenał" (ukr. Музей зброї «Арсенал») z kolekcją broni białej i palnej

Львів - Lwów

Pomnik króla Daniło

Pomnik Daniela I Halickiego (króla Daniło), króla Rusi w latach 1253-1264. Legenda głosi, że około 1251 założył obronny gród Lwów, nazwany od imienia jego syna Lwa

Львів - Lwów

Plac Mickiewicza
Площа Міцкевича

Львів - Lwów

Pomnik Tarasa Szewczenka

Pomnik pisarza i artysty Tarasa Szewczenka odsłonięto 24 sierpnia 1992 roku w obecności tłumu lwowian. Do 1996 roku wykonany został dodatkowo dekoracyjny 12-metrowy dekoracyjny słup o umownej nazwie „Fala odrodzenia narodowego” z alegorycznymi płaskorzeźbami, mieszczący się na tyłach figury poety

Львів - Lwów

Teatr Piwa Prawda

Trzypoziomowy lokal z własnym browarem

W lokalu widać polityczny wydźwięk z przymrużeniem oka. Każde piwo, a jest ich dziesięć rodzajów, ma inną etykietę. Można znaleźć takie z Barackiem Obamą o nazwie Obama Hope (stout), Angelą Merkel o nazwie Frau Ribbentrop (witbier) i Putinem o nazwie Putin Huilo (ale). Etykietka z nagim Putinem, na którego kolanach siedzi premier Dmitrij Miedwiediew, wzbudzała w obecnych wiele radości

Teatr Piwa Prawda

Львів - Lwów

Kaplica Boimów
Каплиця Боїмів

Zabytkowa manierystyczna grobowa kaplica lwowskiej rodziny kupieckiej Boimów, usytuowana obok katedry łacińskiej. Jej fundatorem był pochodzący z Transylwanii Jerzy (György) Boim, kupiec i rajca miejski, sekretarz króla Stefana Batorego. Kaplica została wzniesiona na terenie cmentarza obok Katedry Łacińskiej w latach 1609-1611 i konsekrowana w roku 1615. Służyła początkowo za mauzoleum rodu Boimów i mieściła 14 grobowców. Otaczający kaplicę cmentarz został zlikwidowany w XVIII wieku. Budowniczym kaplicy był Andrzej Bemer, dekoracja rzeźbiarska jest dziełem dwóch mistrzów z Wrocławia: Johanna (Hanusza) Scholza oraz Hansa Pfistera, któremu przypisuje się wystrój rzeźbiarski kopuły. Kaplica była do XVIII wieku pod zarządem rodziny Boimów, potem przeszła pod zarząd Katedry Łacińskiej. W roku 1945 została zamknięta i niszczała wskutek braku konserwacji. Od roku 1969 stanowi oddział Lwowskiej Galerii Obrazów

Львів - Lwów

Kaplica Boimów
Каплиця Боїмів

Львів - Lwów

źródło:

wikipedia.pl

www.kawiarniany.pl

meatmyday.pl

strona prywatna - kopiowanie i rozpowszechnianie materiałów zabronione

UKRAINA 2018

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz